Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι η πιο σημαντικά ασήμαντη (ή ασήμαντα σημαντική) γιορτή του χρόνου. Αν δε βρίσκεσαι σε σχέση το πιθανότερο είναι να γκρινιάζεις για τον καπιταλισμό ο οποίος δημιούργησε μια ψεύτικη γιορτή που σου επιβάλλει να δείξεις πόσο ερωτευμένος είσαι.
Αν από την άλλη βρίσκεσαι μέσα σε μια σχέση, τότε, ακόμη και αν δεν πιστεύεις στη συγκεκριμένη ημέρα, το πιθανότερο είναι να βγεις να τη γιορτάσεις με το έτερον ήμισυ.
Αυτό που έχουμε να πούμε εμείς είναι πως το σωστό είναι να αγαπάς κάποιον όλες τις ημέρες του έτους και απλά η 14η Φεβρουαρίου να αποτελεί μια ευκαιρία για να επιστεγάσεις ακριβώς αυτό με μια όμορφη χειρονομία. Μιας και φέτος η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου πέφτει Κυριακή, μια καλή πρόταση είναι να περάσετε το βράδυ σας μαζί βλέποντας μια ταινία. Αφήνοντας στην άκρη τις προφανείς προτάσεις, ας δούμε δέκα ταινίες που ταιριάζουν στο πνεύμα του Βαλεντίνου περισσότερο απ’ ό,τι νομίζετε, ακόμη και αν δε θα πήγαινε τόσο εύκολα το μυαλό σας σε αυτές.
«Ο έρωτας του φεγγαριού»(2012)
Και μιας και μιλάμε για πρώτους έρωτες, ας πιάσουμε την καλύτερη περίπτωση των τελευταίων ετών. Η πιο μεστή ταινία του Γουές Άντερσον (μέχρι την επόμενη) είναι μια νοσαλγική ρομαντική ιστορία ανάμεσα σε ένα αγόρι και ένα κορίτσι που ερωτεύονται το ένα το άλλο σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση και αποφασίζουν να το σκάσουν. Πρόκειται για έναν ύμνο στην παιδική αθωότητα, όπως μόνο ο Άντερσον ξέρει να φτιάχνει και τέλος πάντων αν είναι να ερωτευτείς, ας το κάνεις κάπως έτσι.
«Drive»(2011)
Το νέο-νουάρ του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν είναι τομή στο σινεμά των 10s και ακόμη και ο ίδιος ο Δανός δείχνει «παγιδευμένος» σε αυτό το φιλμ, χωρίς να μπορεί ή και να θέλει να το ξεπεράσει. Το ζητούμενο εδώ είναι ότι ο χαρακτήρας του Ράιαν Γκόσλινγκ κάνει τα πάντα για χάρη της Κάρεϊ Μάλιγκαν, φτάνοντας στα άκρα για μια αγάπη που δεν είμαστε σίγουροι κατά πόσο έχει αναταπόκριση. Η σκηνή του ασανσέρ είναι πάντως all-time classic και παρά τη βιαιότητά της, είναι περισσότερο ρομαντική από την πλειοψηφία ολόκληρων ταινιών που πασάρονται ως ρομαντικές και βγαίνουν στο σινεμά την εβδομάδα του Αγίου Βαλεντίνου.
«Μεσοτοιχίες»(2011)
Η έκπληξη από την Αργεντινή είναι μια από τις ταινίες που αγαπήθηκαν περισσότερο από το ελληνικό φεστιβαλικό κοινό τα τελευταία χρόνια και καταλαβαίνουμε απολύτως το γιατί. Πρόκειται για μια δραματική κομεντί με άποψη και με χρώμα και, κυρίως, με συναίσθημα. Η μοναξιά στις μεγαλουπόλεις παρουσιάζεται με ρεαλιστικό τρόπο και η κατάληξη χαροποιεί όλους, δημιουργώντας ένα ιδανικό date night για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.
«Γουόλ-Υ»(2008)
Το αριστούργημα της Pixar δημιουργεί διάφορες σκέψεις για το μέλλον της ανθρωπότητας και τον τρόπο ζωής μας, σε ένα πρώτο επίπεδο όμως είναι μια υπέροχη διαχρονική ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο ρομπότ. Θα διαλέγαμε το «Ψηλά στον ουρανό» για το flashback της αρχής του, αλλά επειδή το τέλος της δεν είναι και τόσο χαρούμενο, θα πούμε πως το «Γουόλ-Υ» είναι η τέλεια επιλογή.
«Casino Royale»(2006)
Η καλύτερη ταινία της σύγχρονης ιστορίας του 007 ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες για έναν απλό λόγο, ο οποίος έχει να κάνει με τη διαφοροποίηση στο ρόλο του Bond girl. Η Βέσπερ Λιντ της Εύα Γκριν είναι μια και μοναδική και νοηματοδότησε όλες τις υπόλοιπες ταινίες του Ντάνιελ Κρεγκ. Για πρώτη φορά βλέπουμε τον βρετανό πράκτορα τόσο ευάλωτο και επίσης για πρώτη φορά συναντάμε μια γυναίκα στο πλευρό του Μποντ η οποία δεν είναι αντικείμενο του πόθου του, αλλά επηρεάζει άμεσα την ψυχοσύνθεσή του. Ο χρόνος που περνούν μαζί μέχρι το φινάλε είναι ανεκτίμητος όσο και η σκηνή που μοιράζονται κάτω από το ντους.
«Χαμένοι στη μετάφραση»(2003)
Λίγο το Τόκιο, λίγο η μουσική των Air, λίγο η άγουρη Σκάρλετ Γιόχανσον, ε δε θέλει και πολύ για να αγαπήσεις την ταινία της Σοφία Κόπολα. Εδώ ο έρωτας ανάμεσα στην Γιόχανσον και τον Μπιλ Μάρεϊ δεν είμαστε ποτέ σίγουροι αν είναι πράγματι έρωτας ή απλά μια τρυφερή σχέση «πατέρα-κόρης», αλλά όπως και να ‘χει παραμένει πολύ γλυκό και στην τελική αν δε νιώσεις από τη σχέση των πρωταγωνιστών, θα ερωτευτείς την πρωτεύουσα της Ιαπωνίας.
«Punch-Drunk Love»(2002)
Ο Πολ Τόμας Άντερσον διείδε στον Άνταμ Σάντλερ στοιχεία που θα μπορούσαν να τον φέρουν πρωταγωνιστή σε μια από τις πιο μελαγχολικές ταινίες του και δε διαψεύστηκε. Η σκηνοθεσία του είναι το κάτι άλλο, η ερμηνεία του Σάντλερ είναι όμως αφοπλιστική και μεταφέρει τα συναισθήματα ακραίας και εμμονικής μοναξιάς. Η λύτρωση βρίσκεται στο πρόσωπο της Ναόμι Γουότς, με τη σχέση τους να είναι αντισυμβατική, άβολη και εκρηκτική, το ζητούμενο είναι όμως ότι ο έρωτας αντιμετωπίζεται σαν το τελευταίο καταφύγιο και δεν υπάρχει τίποτα πιο ρομαντικό από αυτό.
«Chungking Express»(1994)
Η προφανής επιλογή από τη φιλμογραφία του Γουόνγκ Καρ Γουάι είναι η «Ερωτική επιθυμία», εμείς όμως θα προτιμήσουμε την περίπτωση του «Chungking Express». Τα πάντα σε αυτή την ταινία είναι συναίσθημα και η ζωή των πρωταγωνιστών είναι επηρεασμένη μόνο από τον έρωτα και την προσμονή ή διαχείρισή του. Το «California Dreamin’» μοιάζει σαν να γράφτηκε για να παιχτεί σε αυτή την ταινία και είτε είστε μόνοι είτε μαζί με τη σχέση σας, (ξανα) δείτε αυτή την ταινία και θα μας θυμηθείτε. Ένας είσαι Γουόνγκ Καρ Γουάι και θαυμαστά τα έργα σου.
