Τουρίστες στο ίδιο τους το νησί: Οι περισσότερες παραλίες της καταλαμβάνονται από ξαπλώστρες και ομπρέλες, με αποτέλεσμα να απομένει ελάχιστος χώρος για όσους δεν επιθυμούν να πληρώσουν και να ψάχνουν μετά μανίας και κόπου να βρουν ένα ελεύθερο τετραγωνικό για να απλώσουν την πετσέτα τους.

Το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό έφερε ξανά στο προσκήνιο μια δυσάρεστη πραγματικότητα: την μετ' εμποδίων πρόσβαση των πολιτών στην θάλασσα εξαιτίας της ανεξέλεγκτης και χωρίς περιορισμούς ιδιωτικής εκμετάλλευσης.

Η Μύκονος είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κάθε χρόνο, οι περισσότερες παραλίες της, από την μία άκρη τους έως την άλλη, καταλαμβάνονται από ξαπλώστρες και ομπρέλες, με αποτέλεσμα να απομένει ελάχιστος χώρος για όσους δεν επιθυμούν να πληρώσουν και να ψάχνουν μετά μανίας και κόπου να βρουν ένα ελεύθερο τετραγωνικό για να απλώσουν την πετσέτα τους.

Οι κάτοικοι της Μυκόνου που πλέον νιώθουν ως τουρίστες στο ίδιο τους το νησί, μιλούν για αυθαιρεσίες επιχειρηματιών που εδώ και 25 χρόνια συμπεριφέρονται σαν «βασιλιάδες» στις πλαζ και καταγγέλλουν πως ένα κέρασμα είναι αρκετό για να κάνουν οι αρμόδιοι τα στραβά μάτια.

Εξ άλλου, υπάρχουν και κάποιοι που φοβούνται πως η Μύκονος θα καταντήσει Μαγιόρκα όπου χτίζονται ξενοδοχεία-χωριά πάνω στο κύμα δημιουργώντας ουσιαστικά ένα τείχος που παρακωλύει την απρόσκοπτη πρόσβαση στην θάλασσα.

Κανείς νοήμων δεν είναι αντίθετος με την τουριστική ανάπτυξη του μυκονιάτικου αιγιαλού. Αρκεί να διασφαλίζει την ελεύθερη πρόσβαση των κατοίκων και να γίνεται με καλαίσθητο τρόπο και με σεβασμό στο περιβάλλον.

Όμως η εικόνα των παραλιών που έχουν μετατραπεί σε ένα ατέλειωτο beach bar με τις ξαπλώστρες να βρίσκονται ακόμα και μέσα στο νερό δεν δείχνει πολιτισμό.

Είναι τυχαίο πως ξένοι αστέρες που επισκέπτονται την Μύκονο, αποφεύγουν τις οργανωμένες πλαζ και προτιμούν απόμερες παραλίες όπως ο Άγιος Σώστης;