Αρκετές φορές έχουμε την αίσθηση ότι η Σελήνη πλησιάζει στη Γη, η αλήθεια όμως είναι ότι απομακρύνεται. Ο φυσικός δορυφόρος μας κάποτε ήταν πολύ κοντά στον πλανήτη μας.

Είναι αδύνατο όμως να τον πλησιάσει ξανά γιατί η βαρυτική αλληλεπίδραση της Σελήνης με τη Γη, η στροφορμή και οι ροπές που αναπτύσσονται μεταξύ τους έχουν ως αποτέλεσμα τη μεταφορά ενέργειας από τη Γη στη Σελήνη.

Η τελευταία ανέρχεται συνεχώς σε υψηλότερη τροχιά με ρυθμό 38 χιλιοστών περίπου το χρόνο.

Το αποτέλεσμα είναι η απόσταση μεταξύ των δύο πλανητών συνεχώς να αυξάνει και η περιστροφή της Γης να επιβραδύνεται. Κατά συνέπεια, η διάρκεια της ημέρας αυξάνει κατά 15 εκατομμυριοστά του δευτερολέπτου το χρόνο.

Παρόλο που, όπως είπαμε, είναι αδύνατο για τη Σελήνη να πλησιάσει τη Γη, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα καταλάμβανε περισσότερο χώρο στον ουρανό και οι εκλείψεις Ηλίου θα ήταν συχνότατες και διαρκέστερες.

Ακόμη, ένα πιο κοντινό φεγγάρι, με την κατά πολύ ισχυρότερη βαρυτική του έλξη, θα προκαλούσε πολύ πιο βίαια και ισχυρά παλιρροϊκά φαινόμενα.

Η διαφορά ανάμεσα στην άμπωτη και την πλημμυρίδα θα ήταν μεγαλύτερη και πιθανόν (ανάλογα με την απόσταση της Σελήνης) μεγάλα παλιρροϊκά κύματα θα προκαλούσαν καταστροφικές πλημμύρες.

Αν η Σελήνη μας είχε πλησιάσει πολύ, η βαρυτική έλξη της δεν θα επηρέαζε καταλυτικά μόνο τα νερά του πλανήτη μας, αλλά ενδεχομένως να προκαλούσε ισχυρούς σεισμούς και ηφαιστειακές εκρήξεις.