Τότε, ο Αναστασίου και ο Νταμπίζας (δύο, μόνο δύο άνθρωποι) αναλάμβαναν να κάνουν τα πάντα. Πήραν τα κλειδιά στο χέρι και άρχισαν την δουλειά. Επέλεξαν συνεργάτες, έκαναν τις μεταγραφές, έφτιαξαν το σχέδιο, το πλάνο πάνω στο οποίο θα βάδιζε η ομάδα. Επέλεξαν και τους νέους Ελληνες παίκτες πάνω στους οποίους θα στηρίζονταν. Τότε ήταν που αποφάσισαν ότι τα όποια λεφτά υπήρχαν έπρεπε να πάνε στο καλό συμβόλαιο για τον Μπεργκ που θα γίνονταν “ο ηγέτης αυτής της ομάδας”.
Ολα σχεδιασμένα από την αρχή ως το τέλος στην εντέλεια. Το πράγμα φαίνονταν από εκείνα τα φιλικά της προετοιμασίας και κάθε Κυριακή που περνούσε ο Παναθηναϊκός γίνονταν όλο και καλύτερος.
Την ίδια εποχή στον ΠΑΟΚ η ομάδα επένδυσε πάνω στο μεγάλο όνομα ξένου προπονητή. Στον Στέφενς. Μόνο που δεν... επένδυσε πάνω του. Ο Ολλανδός ήρθε, αλλά τον σχεδιασμό και τα “ψώνια” τα έκαναν άλλοι. Παίκτες επέλεγαν ο Τσιστιακόφ, ο Βρύζας, ο Γεωργιάδης, ο Παντελής Κωσταντινίδης, ο ίδιος ο Σαββίδης. Ολοι εκτός από τον Στέφενς. Και αφού ψώνισαν όλοι οι άλλοι μετά του είπαν “τώρα φτιάξε ομάδα...”
Ο Στέφενς το πάλευε. Με προβλήματα, όχι με τόση συνέπεια όση θα έπρεπε, αλλά το πάλευε. Για αυτό ο ΠΑΟΚ αποφάσισε να τον στηρίξει. Τον Γενάρη οι μεταγραφές ήταν αποκλειστικά δικές του. Μαντούρο, Μάρτενς αποκτήθηκαν με πολύ βαριά συμβόλαια (τέτοιο δεν υπάρχει στον Παναθηναϊκό), αλλά ο Στέφενς μετά από λίγο μας αποχαιρέτησε και μαζί του “κάηκαν” και οι Μάρτενς, Μαντούρο. Ούτε στην αποστολή δεν ήταν χθες. Ο δεύτερος τυπικά είναι τραυματίας, αλλά και καλά να ήταν...
Ετσι δεν γίνονται ομάδες όμως. Τα λεφτά, τα βαριά συμβόλαια και οι συνεχόμενες μεταγραφές δεν φέρνουν την ευτυχία. Την ευτυχία και τα τρόπαια τα φέρνουν το σχέδιο, το πλάνο, η δουλειά η οποία, ναι γίνεται ευκολότερη αν υπάρχουν τα χρήματα, αλλά όπως απέδειξε ο Αναστασίου γίνεται και χωρίς αυτά...
Φίλοι και... αντίπαλοι υποκλίθηκαν στο μεγαλείο του Παναθηναϊκού, προσκύνησαν τον Μπεργκ και με το σαρωτικό 1-4 επί του ΠΑΟΚ, βάφτηκε... πράσινο το κύπελλο! Τρία γκολ ο Σουηδός, μοιραίος ο Σαλπιγγίδης!