Η Μίλαν έχασε μοναδική ευκαιρία να ισοφαρίσει στο Camp Nou και στην εξέλιξη δέχτηκε απ' τον Λιονέλ Μέσι το 2-0, αλλά παίρνοντας τη μπάλα από θέση offside! Η Μπαρτσελόνα ισοφάρισε το αποτέλεσμα της πρώτης αναμέτρησης στο 38', αλλά όλα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, όχι αν ο ΕμΜπαγέ Νιάνγκ είχε σκοράρει απέναντι απ' τον Βίκτορ Βαλδές, αλλά αν ο επόπτης είχε καταλογίσει σε αντικανονική θέση τον Αργεντινό επιθετικό.
Ολοι είπαν «αυτό είναι το ποδόσφαιρο». Το σωστό ήταν «ο Μέσι είναι το ποδόσφαιρο». Ο Νιάνγκ στέλνει την μπάλα στο δοκάρι και το 1-0 από το υπέροχο γκολ του Μέσι (ποιος άλλος θα τελείωνε στο 5’ με αυτό τον τρόπο την φάση) παραμένει. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ο Μέσι ξαναπαίρνει τη μπάλα έξω από τη μεγάλη περιοχή. Ξανά η τέλεια εκτέλεση και 2-0.
ΑΥΤΟΣ, ο απίθανος παίκτης, ο οποίος για Μέσι δεν είναι στην καλύτερη του φόρμα εδώ και δύο μήνες, αλλά έχει 17 συνεχόμενα ματς πρωταθλήματος που σκοράρει, ΑΥΤΟΣ είναι το ποδόσφαιρο.
Εξωπραγματικός, εξωγήινος. Μπορεί και κάτω από πίεση, μπορεί και όταν πρέπει να παίξει για όλη την ομάδα, για τον προπονητή που λείπει, μπορεί και όταν παίζει κόντρα στους μαέστρους του κατενάτσιο, μπορεί και με πούλμαν μπροστά από την εστία, μπορεί και κόντρα σε μία από τις πιο βαριές φανέλες της Ευρώπης, τη Μίλαν. ΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΟΛΑ!
Ναι ο Τσάβι ιδιοφυία που έλειψε πολύ από την Μπαρτσελόνα, ναι ο Ινιέστα τεράστια κλάση, ναι ο Βίγια killer, αλλά ο Λίο είναι από άλλη πάστα, τέτοια που αλήθεια σας λέω και κόντρα στην Μίλαν δεν λες ότι ήταν και στα καλύτερα του…
Ξεγραμμένη, η σχεδόν ξεγραμμένη, ήταν η Μπαρτσελόνα. Το «τέλος του κύκλου», άκουγες δεξιά κι αριστερά, νούμερο-ένα στη μακρά λίστα των ανοησιών. Πάλι, τέσσερα-μηδέν. Διότι όλα, στον υψηλό πρωταθλητισμό, είναι φάσεις. Περίοδοι. ‘Η και λεπτομέρειες. Δεν υπάρχει μονιμότητα, στις καταστάσεις. Δυο-τρεις ήττες δεν αρκούν για να κλείνουν κύκλους.
Καμία Μπαρτσελόνα δεν ξόφλησε, ούτε πέρυσι τον Απρίλιο ούτε εφέτος τον Φεβρουάριο. Επανήλθε. Καμία Ρεάλ δεν έσβησε απ’ τον χάρτη, παρ’ όλες τις ήττες απ’ τη Μπάρτσα. Και καμία Μπάγερν δεν θάφτηκε μες στο χώμα, επειδή στο φινάλε της προηγούμενης περιόδου έγινε…Λέβερκουζεν. ‘Η Νέβερ-κουζεν.
Παρατηρούσα όλον αυτόν τον καιρό της «κρίσης», μετά το 2-0 στο Σαν Σίρο και (πολύ περισσότερο) μετά τις δύο σφαλιάρες με τη Ρεάλ, την επικοινωνιακή τακτική της Μπαρτσελόνα. Αποφάσισαν να βγάλουν μπροστά, αναφανδόν, τον Μέσι. Τον έδωσαν (επιλεγμένα και στοχευμένα, εννοείται) στα ισπανικά και στα διεθνή media, όσο ποτέ πριν. Του ανέθεσαν την ευθύνη, δηλαδή. Την ευθύνη, έναντι του καταλανισμού αλλά και των απανταχού θαυμαστών.
Όλοι αυτοί, κάποιον είχαν ανάγκη ν’ ακούσουν. Έβαλαν, για πρώτη φορά, τον Μέσι να τους τα πει. Τον ενηλικίωσαν, τρόπον τινά. Οι…ευκαιρίες της κρίσης, που λένε. Τι πήραν πίσω, στον αγωνιστικό χώρο, απ’ αυτό; Ενα Μέσι, μαινόμενο. Υπερφυσικό. Η Μπαρτσελόνα έπαιξε 3-5-Μέσι-1.
