Δεν έχει μάθει να πετάει την ασπίδα ο Ολυμπιακός. Αν του τη ρίξουν, ναι, θα είναι μάγκες. Αλλά μέχρι να του τη ρίξουν, θα πρέπει να προσπαθήσουν πάρα πολύ. Όλοι τους... Ο Ολυμπιακός που βρήκε και πάλι την αγωνιστική του ταυτότητα, το πεντάλεπτο του 16-0, το παιχνίδι μέσα στην ρακέτα, άμυνα από τα παλιά, τρανζίσιον και οι εξαιρετικοί Σπανούλης-Πρίντεζης.
Ο Κώστας Παπανικολάου επέστρεψε στα εντός έδρας ευρωπαϊκά παιχνίδια του Ολυμπιακού και την στιγμή που μπήκε στο παρκέ η πεντάδα απαρτιζόταν από τους Βαγγέλη Μάντζαρη, Βασίλη Σπανούλη, Κώστα Παπανικολάου, Γιώργο Πρίντεζη και Οθέλο Χάντερ. Κατά 4/5 η βασική πεντάδα που οδήγησε τους Πειραιώτες στην κατάκτηση των δύο σερί Πρωταθλημάτων Ευρώπης το 2012 και το 2013. Η παρέα ξανάσμιξε
Η ομάδα ήξερε ότι κόντρα στη Λαμποράλ, η πλάτη είχε αγγίξει τοίχο. Στο χείλος του γκρεμού και με τα δυο χέρια, αλλά το ένα να «παραλύει» σιγά- σιγά. Τι ψάχνεις λοιπόν; Αντοχή, ανάσες, δύναμη. Να κρατηθείς, να αντέξεις, να κοιτάξεις μήπως και τελικά σκαρφαλώσεις.
Ο κόσμος της ομάδας το ‘χε πάρει προσωπικά. Ξέρετε είναι περίεργη ράτσα οι Ολυμπιακοί. Τρελαίνονται να αισθάνονται ότι θα μπουν μπροστά από την ομάδα τους. Το μπάσκετ βγάζει και κάπως περισσότερο το DNA τους. Τους βγάζει την οργή, την πίκρα, την ανάγκη εξαγωγής πάθους, την πώρωση, την υποχρέωση να ουρλιάξουν γιατί κινδυνεύουν και κάποιες φορές δε μπορούν να αράξουν άνετοι στις θέσεις τους. Εξάλλου, από μόνο του αυτό το σωματείο, ασχέτως αθλημάτων, λειτουργεί πολύ καλύτερα υπό το καθεστώς της πίεσης! Αυτή είναι η μόνιμη ταυτότητα των Πειραιωτών.
Η Λαμποράλ λοιπόν με το 6- 2 ήταν άνετη. Ένα διπλό θα της έδινε προβάδισμα και «αέρα» για πλασάρισμα στη δυάδα. Μια ήττα δεν θα την κατέστρεφε. Έχει κάνει την καβατζούλα της η συμπαθής ομάδα από την Βιτόρια. Όλο το ματς λοιπόν, ήταν ο Ολυμπιακός. Και όλη η μπασκετική Ευρώπη, περίμενε να δει, αν το σύνολο που τα τελευταία χρόνια, έχει κάνει τις υπερβάσεις χόμπι, θα δεχόταν άλλο ένα χτύπημα στον… θώρακα. Άλλη μια γερή λαβωματιά, για να γονατίσει. Να χάσει στην τελική και την ασπίδα από τα χέρια και να γίνει πανεύκολη λεία για τους επόμενους αντιπάλους.
Επαναλαμβάνω όμως, ο Ολυμπιακός δε κωλώνει ποτέ στα δύσκολα. Και η Λαμποράλ ή πιο σωστά η ομάδα του Μπουρούση, το κατάλαβε. Με πάθος στα σερί που σημείωσαν οι «ερυθρόλευκοι» ήξεραν πολύ καλά ότι δεν είχαν δικαίωμα να λυγίσουν. Ποτέ! Η Λαμποράλ μπήκε με θράσος και άνεση. Όταν μάλιστα εμφανίστηκε στο παρκέ ο Μπουρούσης, η απειλή ήρθε και μέσα από το ζωγραφιστό. Ο Ολυμπιακός κρατιόταν με τις ασίστ του Σπανούλη και τις τελικές ενέργειες του Πρίντεζη.
Το «γκάζι» όμως το πατάς, όταν βγάζεις και άσους από το μανίκι. Ο Italian stallion λοιπόν, μπήκε, άλλαξε πολλά σε άμυνα και επίθεση και ήταν η αφορμή να μπει… μπουρλότο στην κερκίδα. Ναι, ο Ντάνιελ Χάκετ μετά την Χίμκι «έγραφε» στο μπλοκάκι του και την Λαμποράλ. Όπως τόνιζα από την πρώτη στιγμή ποτέ δε θα αντιμετωπιστεί ο Ιταλός σα φαινόμενο. Γιατί είναι παικταράς και γνωστός παίκτης. Δεν είναι μπασκετμπολίστας να δίνει εξετάσεις. Αυτός όμως που σίγουρα μπήκε για να εξεταστεί ήταν ο Χακίμ Ουόρικ.
Και μπορεί να εμφάνισε σημάδια άγχους στην τελική προσπάθεια, αλλά οφείλω να επισημάνω, ότι αμύνεται με μεγάλη όρεξη, δουλεύει καλά στο hedge out, κόβει σωστά στο πικ ‘ν ρολ και βέβαια, κάνει αυτό που τρελαίνονται να βλέπουν οι Ολυμπιακοί: Βουτάει στο παρκέ. Και για εμένα, το σημαντικότερο είναι ότι με την παρουσία του, θα γίνει ξανά καλύτερος ο Χάντερ! Βέβαια αυτό παιδιά, είναι ένα 5λεπτο συμπέρασμα μη τρελαινόμαστε κιόλας. Ο Μιλουτίνοβ πήγε καλύτερα από τον καθένα στην πίεση του Μπουρούση, ενώ στο τέλος όταν οι Βάσκοι βρήκαν απέναντί τους(αδικαιολόγητη) χαλαρότητα και μείωσαν στους 8, είχαν να αντιμετωπίσουν τον Χάντερ, που τους περιποιήθηκε.
Ένα σερί 16- 0 με άμυνα- ατσάλινη, τον Όντομ να πιέζει και τον Στρόμπερι να «στραγγαλίζει», υποχρέωση τον Περάσοβιτς να βάλει ξανά τον λαβωμένο Μπουρούση. Η Λαμποράλ όμως που έχει πραγματοποιήσει εξαιρετικές εμφανίσεις και μπήκε ως πρώτη στην βαθμολογία, κάθε φορά με τον Ολυμπιακό έχει πρόβλημα. Και το ξέρουν στην Βιτόρια πολύ καλά αυτό. Σκεφτείτε λοιπόν, ότι έπρεπε να αντιμετωπίσει τον «βασανιστή της» και σε έναν αγώνα που αυτός καιγόταν.
Δεν άλλαξε τίποτα, όσο πέρναγε ο αγώνας. Αντιθέτως ο κόσμος είχαν να χαίρεται για συγκεκριμένα πραγματάκια: Το πάθος του Παπαπέτρου, το νοικοκυριό του Μάντζαρη και την εκπληκτική αμυντική του πίεση στον Άνταμς ή τον Τζέιμς. Κι αφού γράφω για άμυνα, μη ξεχνάτε ποτέ το μπασκετμπολίστα- στόπερ, Ντι Τζέι Στρόμπερι. Παίζει εύκολά σε όλες τις ομάδες της Σούπερ Λίγκας αυτός!!! Ο Παπανικολάου κάποια στιγμή θα πλησιάσει στα δικά του στάνταρ.
Ο Όντομ δεν έδρασε όπως σε άλλα ματς, αλλά έκανε τη φάση του αγώνα με tomahawk dunk παρακαλώ. Για τους τρεις ψηλούς τα είπαμε. Ο Πρίντεζης ήταν ο παίκτης που ξεκαθάρισε στην αρχή τι θα συμβεί. Και επέβαλλε το νόμο του στους Βάσκους. Τέλος, πρέπει να αφιερώσω κάποιες αράδες στον αρχηγό. Είδαμε έναν άλλο Σπανούλη. Έναν Σπανούλη που πιστέψτε με, όπως έπαιξε με τη Λαμποράλ, μπορεί να βγάζει το ψωμί του, άλλα τρία χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο για πλάκα! Καμία όρεξη για κατανάλωση προσπαθειών. Λίγες και καλές. Οχτώ ασίστ για πλάκα. Εμφάνιση σοβαρή, όσο δεν πάει. Γιατί τώρα που ζόρισαν αυτός θα βγει μπροστά. Η ποιότητα του μεγάλου παίκτη, δε φαίνεται απαραιτήτως, όταν βάζει 30, αλλά και όταν ηγείται με μπασκετική σωφροσύνη!
Ο Ολυμπιακός δε μπορούσε να χάσει από ένα ημίχρονο του Μπλάζιτς και από τις φιλότιμες προσπάθειες του ανέτοιμου Μπουρούση. Είναι καλύτερος από τη Λαμποράλ. Και επειδή ενημερώθηκα ότι κάποιοι(μερικοί και με την κλασική ειρωνεία του διαδικτύου) απορούσαν που έγραψα μετά τη Βαρκελώνη, ότι σε ένα μήνα ο Ολυμπιακός θα είναι καλός, θα το επαναλάβω μειώνοντας τις μέρες. Και ο λόγος; Οι αλλαγές τελείωσαν, οι τραυματισμοί δεν ξέρω αν σταματήσουν, αλλά ο Λοτζέσκι θα επανεμφανισθεί. Οι ρόλοι θα μοιραστούν, το ροτέισον θα γίνει συγκεκριμένο και ο καθένας θα ξέρει τι να ζητήσει.
Όλα αυτά σε συνδυασμό, με την αύρα και τους νόμους των αποδυτηρίων αυτής της ομάδας, με κάνουν σίγουρο για το μέλλον της. Δεν ξέρω αν θα περάσει, γιατί πέρα από τα δικά του παιχνίδια, ο Ολυμπιακός έχει μπει σε διαδικασία να «κρέμεται» και από τα άλλα(εκτός αν τα πάρει όλα ως το τέλος). Ξέρω όμως ότι στη Βαρκελώνη ήταν η… πρωτοδεύτερη και τελευταία φορά που παραδόθηκαν εύκολα!
Αντί επιλόγου, θα γράψω ότι έφτασε η ώρα το πάθος και το πείσμα εντός των τειχών, η ομάδα να το βγάλει και μακριά από το λιμάνι. Ώρα Βαυαρίας…
