Μόνο στις ΗΠΑ ζουν σχεδόν 3 εκατομμύρια πολίτες ελληνικής καταγωγής, διψασμένοι, οι περισσότεροι, για γεύσεις από την πατρίδα. Στην Αυστραλία, 700 χιλιάδες, έχω ακούσει και τις ιστορίες των συναδέλφων από το Μουντομπάσκετ του Τορόντο, το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, την επίσκεψη της Εθνικής ποδοσφαίρου στο Σικάγο, τους αγώνες των ελληνικών ομάδων στη Βρετανία. Είδα 7.000 Ελληνες να γεμίζουν το Ποδηλατοδρόμιο της Κολωνίας για αδιάφορο ματσάκι της Εθνικής μπάσκετ, έζησα ακόμη και τη «μικρή Ελλάδα» της Τιφλίδας.
 

Είμαι απόλυτα βέβαιος, ότι ένας τελικός Κυπέλλου μπάσκετ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό ή τον Αρη και τον ΠΑΟΚ θα γέμιζε (με πανευτυχείς συμπατριώτες μας) κλειστό γήπεδο 15-20 χιλιάδων θέσεων σε τουλάχιστον 15 μεγαλουπόλεις του πλανήτη εκτός των ελληνικών συνόρων.
Πιστεύω ότι το εγχείρημα θα είχε παρόμοια εισπρακτική επιτυχία ακόμα και σε ευρωπαϊκές πόλεις χωρίς ιδιαίτερο ελληνικό στοιχείο, αλλά με φίλαθλη παράδοση ή ξεχωριστή αγάπη για το μπάσκετ ή και τα δύο: Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Βιτόρια, Τελ Αβίβ, Σιένα, Βελιγράδι, Λιμόζ, Στοκχόλμη, Κάουνας, Ζάγκρεμπ.
Οι ξένοι φίλαθλοι θα εκτιμήσουν το δώρο πολύ περισσότερο απ’όσο εμείς και θα το υποδεχθούν με ανοιχτές αγκάλες δίπλα στους απανταχού Ελληνες, αρκεί να γίνει και η απαραίτητη –στοιχειώδης- διαφήμιση.
 

Ξέρω τι σκέφτεστε: οι «στρατοί» των δύο ομάδων θα φτάσουν εύκολα εκεί σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη. Ναι, αλλά το Ισραήλ, η Σερβία, η Ισπανία, η Γαλλία, η Γερμανία έχουν αστυνομία που γνωρίζει καλά την αποστολή της και δεν αστειεύεται. Και τέλος πάντων, αν είναι να εμφανιστούν αμετανόητες οι διοικήσεις των ομάδων, ας λουστούν και τις συνέπειες και ας τρέξουν να βγάλουν τους ταραξίες από τα κρατητήρια.
Δεν χρειάζεται να επιχορηγήσουν (και αυτές) τις εκδρομές τα αφεντικά των ομάδων. Ας κόψουν επιτέλους τον ομφάλιο λώρο.  Ή μήπως έχουν λεφτά για ξόδεμα και αθλητικό τουρισμό τα χουλιγκάνια;
Υπάρχει, πάντοτε, και η λύση της Κύπρου. Ωστόσο, η Μεγαλόνησος αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα με το χουλιγκανισμό, ενώ έχει ισχυρούς πυρήνες οπαδών των ελλαδικών ομάδων. Και εννέα απ’ευθείας πτήσεις την ημέρα από Αθήνα.

Ας την αφήσουμε για λίγο στην άκρη. Όχι ότι είναι κακή αυτή η εναλλακτική λύση, κάθε άλλο…
 

Ο «τελικός της διασποράς» θα λάβει διαστάσεις ελληνικής γιορτής και θα υπενθυμίσει αυτό που τείνουμε να ξεχνάμε: ότι το μπάσκετ είναι ένα από τα ελάχιστα εξαγώγιμα προϊόντα της κακόμοιρης πατρίδας μας. Θα είναι σαν μία επίσκεψη της Εθνικής ομάδας στην Αμερική ή την Αυστραλία, με το πρόσφατο δέλεαρ της επίσημης αναμέτρησης και της απονομής ενός τροπαίου. Όπως και να το κάνουμε, είναι λιγότερο ελκυστικό ένα φιλικό ματς από έναν τελικό Κυπέλλου. Μοιάζει σαν να χαρίζεις χάντρες στους ιθαγενείς.
Οι διψασμένοι για γουλιές Ελλάδας ομογενείς θα μετατρέψουν το τριήμερο της επίσκεψης των δύο ομάδων σε λαϊκό προσκύνημα. Δεν έχουν δα συχνά την ευκαιρία να βλέπουν από κοντά Ελληνες υπεραθλητές όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης ή ομάδες με ευρωπαϊκά τρόπαια.
 

Η παρουσία τους σε κάθε εκδήλωση που μυρίζει πατρίδα αγγίζει τα όρια του παροξυσμού, ακόμα και όταν μιλάμε για μικρές κοινότητες, σε απομακρυσμένους τόπους όπως η Βενεζουέλα, όπου έγινε το Προολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ.
Στη Μελβούρνη, περπατάς στο δρόμο και ακούς παντού ελληνικά, μπαίνεις σε κατάστημα και σου λένε κατ’ευθείαν «καλημέρα» αν σε δουν μελαχρινό. Στη Βοστώνη, τα ελληνικά στέκια είναι αμέτρητα, ενώ στη Νέα Υόρκη υπάρχει «little Greece» όπου καλά καλά δεν μιλάει ο κόσμος αγγλικά. Υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να συνεχίσω.
 

Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, θα μαλακώσει ακόμα και η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο ομάδων. Κατά πάσα βεβαιότητα θα αποφασίσουν να ταξιδέψουν με το ίδιο αεροπλάνο από και προς τον τόπο διεξαγωγής, να εμφανιστούν από κοινού σε εκδηλώσεις της τοπικής κοινότητας, να κοιμηθούν ενδεχομένως στο ίδιο ξενοδοχείο.
Νομίζετε ότι θα φέρουν αντίρρηση οι αθλητές και οι προπονητές; Μόνο από τις διοικήσεις μπορεί να πηγάσει διαφωνία, αλλά και αυτό είναι συζητήσιμο. Ας βάλουμε και ξένους διαιτητές, στην ανάγκη. Αμερικανούς στην Αμερική, Αυστραλούς στην Αυστραλία, Φιμπαίους στην Ευρώπη. Ή δύο ξένους και έναν Ελληνα. Ελεος πια με τη διαιτησία.
Οι Ιταλοί έκαναν το περυσινό ποδοσφαιρικό Σούπερ Καπ στη «Φωλιά του Πουλιού» στο Πεκίνο. Δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά η τρίτη στην Κίνα, πέμπτη συνολικά στο εξωτερικό. Η Supercoppa Italiana φιλοξενήθηκε το 2002 στην Τρίπολη της Λιβύης και το 2003 στο στάδιο των Τζάιαντς στο Νιου Τζέρσεϊ, με 55.000 κόσμο.
Η επιλογή της Κίνας υπαγορεύτηκε φυσικά από οικονομικό άνοιγμα και της Λιβύης από πολιτική υστεροβουλία, αλλά η Αμερική είναι μία διαφορετική υπόθεση. Δεν έχω ξαναδεί ξεσηκωμό σαν αυτόν των Ιταλών και Ιρλανδών μεταναστών της Νέας Υόρκης την εβδομάδα του αγώνα ΕΙΡΕ-Ιταλίας στο Μουντιάλ του ’94. Στο ποδόσφαιρο, είναι φυσικά καθεστώς η διεξαγωγή φιλικών αγώνων μεταξύ δύο «ξένων» ομάδων σε τρίτη χώρα. Πόσο κόσμο λέτε ότι θα μαζέψει ένα ματς Μπαρτσελόνα-Ρεάλ στις ΗΠΑ; Στο μπάσκετ, το αντίστοιχο «κλάσικο» μιλάει ελληνικά.
Δυσκολεύομαι να υπολογίσω το πιθανό κόστος ενός τέτοιου τολμήματος, αλλά ξέρω τούτο: ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός θα πληρώσουν και φέτος πρόστιμο 15-16 χιλιάδων ευρώ, όπως κάθε χρόνο. Οι άδειες κερκίδες του Ελληνικού δρομολογούν διαφυγόντα κέρδη, όπως και το «κεκλεισμένων των θυρών» της αναπόφευκτης τιμωρίας, χώρια οι διαφημιζόμενοι που απομακρύνονται τρέχοντας πριν συνδέσουν το όνομά τους με τους κακοποιούς και τη ζούγκλα.

Στην Αμερική ή την Αυστραλία, το γήπεδο θα γεμίσει σίγουρα και η εύρεση τοπικών και μη χορηγών θα είναι πολύ εύκολη υπόθεση, ένεκα της ατμόσφαιρας γιορτής και της δημοφιλίας των δύο ομάδων στην ελληνική κοινότητα.

Κατά πάσα πιθανότητα, οι φιναλίστ δεν θα βγάλουν ούτε ένα ευρώ από το ταμείο τους όταν γίνει η σούμα. Μπορεί να έχουν και κέρδη. Από τους τελικούς του Ελληνικού τι σόι κέρδη έχουν; Ακόμα κι αν έβγαζαν κάποια λεφτά, που δεν βγάζουν, η δυσφήμιση της διαβολοβδομάδας του τελικού και των ημερών που ακολουθούν θα τους τα έβγαζε ξυνά.

Ενας τελικός σαν αυτόν που προτείνω θα μπορούσε να διεξαχθεί στο κενό ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη φάση της Ευρωλίγκας, ώστε να συνδυαστεί με τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα του Δεκεμβρίου. Οι παίκτες θα έχουν τη δυνατότητα να πάρουν μαζί και τις οικογένειες, όπως κάνουν στα ταξίδια της Εθνικής ομάδας. 
 

Εναλλακτικά, υπάρχει το πρόσφορο Σαββατοκύριακο της διακοπής της Ευρωλίγκας, αυτό που είναι ειδικά σχεδιασμένο για να διευκολύνει τη διεξαγωγή των Φάιναλ-4, Φάιναλ-8 και …Φάιναλ-2 των κατά τόπους Κυπέλλων. Σύμφωνοι, το τζετ λαγκ ενός υπερατλαντικού ταξιδιού θα δημιουργήσει κάποια προβλήματα στις δύο ομάδες.

Αλλά το τίμημα είναι μικρό, πολύ μικρό. Και λύνεται εύκολα το πρόβλημα. Αναχώρηση Σάββατο αμέσως μετά τους αγώνες της 6ης αγωνιστικής της Ευρωλίγκας, τελικός Τετάρτη, επιστροφή Παρασκευή της επόμενης εβδομάδας, με αναβολή κάποιων αγώνων του ελληνικού πρωταθλήματος. Αυτός ο σχεδιασμός αφήνει έξι μέρες περιθώριο για να συνέλθει ο οργανισμός. Δεν είναι λίγο.
 

Aς αφήσουμε τον τελικό για το τέλος της αγωνιστικής περιόδου, όπως κάνει η ποδοσφαιρική Πρέμιερ Ληγκ στην Αγγλία. Δεν είναι υποχρεωτικό να διεξάγεται το χειμώνα, κάθε άλλο. Θα είναι ένα εξόχως γιορτινό «γκραν φινάλε» και ιδανική ευκαιρία για να παρηγορηθεί ο ηττημένος των τελικών της Α1, αν είναι ίδιο το ζευγάρι.  

Η δημοσιογραφική κάλυψη θα είναι βεβαίως ελλιπής σ’έναν τόπο μακρυνό, αλλά μικρό το κακό. Εν πολλοίς, αρκεί η τηλεοπτική κάλυψη.

Θα είναι και ωραίο μήνυμα προς τα έξω: «Δείτε, υπάρχει και αυτή η Ελλάδα». Η Ελλάδα που βρίσκει τρόπους να μετατρέπει τα παθήματά της σε μαθήματα και τις ήττες της σε νίκες. Τώρα που φτάσαμε στο απόλυτο ναδίρ, δεν έχουμε κάτι να χάσουμε.