Toν έχεις αγαπήσει...είναι παντρεμένος... Ξέρεις οτι δεν υπάρχει μέλλον μαζί του....αλλά δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν.. Θέλεις να του μιλάς κάθε στιγμή..να τον έχεις κοντά σου...αυτό  όμως δεν γίνεται...  Τι κάνεις??  Συμβιβάζεσαι προσωρινά με αυτά που μπορεί να σου δώσει???  Σου αρκεί?? Το ερώτημα είναι αυτό και μόνο αυτό... Είναι καλύτερα να έχεις αγάπη... χωρίς σεξ όταν το θέλεις??  ή σεξ χωρίς αγάπη; 

Τελικά θέλεις ;; ...  Μια σχέση συμβιβασμού η μια σχέση πάθους;  
Οι γυναίκες που από την φύση τους είναι αναλυτικά όντα, παλεύουν περισσότερο να βρουν λύσεις σε αυτές τις ερωτήσεις.
Υπάρχουν όμως στην ουσία σωστές απαντήσεις η μήπως οι λύσεις εξαρτώνται από τα θέλω και τις ανάγκες του καθενός;

Μήπως στο κάτω κάτω της γραφής μπορεί να βρεθεί το ενδιάμεσο τέλειο?
Μπορεί η αγάπη να φαντάζει το παν σε μια σχέση αλλά μήπως τελικά δεν είναι;

Aν δεν υπάρχει πάθος και σεξουαλική εκτόνωση ανάμεσα σε ένα ζευγάρι πώς μπορεί αυτό να παραμείνει ενωμένο χωρίς καυγάδες και γκρίνιες;

Έστω και αν έχουν συμβιβαστεί με την ασφάλεια και την αγάπη, που πολλές φορές με τα χρόνια που περνάνε αυτή η αγάπη μεταφράζεται και σε συνήθεια, ένας από τους δυο κατα κανόνα ξεστρατίζει και λερώνει το στεφάνι του γιατί του λείπει αυτό που δεν έχει πια.

Σίγουρα όλοι οι κανόνες έχουν εξαιρέσεις αλλά δυστυχώς αυτές είναι ελάχιστες στις μέρες μας.
Το σεξ δεν είναι ταμπού είναι ανθρώπινη ανάγκη. Νομίζω ότι πιο πολύ πονάει ένας απατημένος σύζυγος, παρά αυτός που έχει ελεύθερη σχέση και κάνει σεξ χωρίς συναίσθημα.
Όχι πως το δεύτερο σε γεμίζει, ίσα ίσα αυτό και αν φέρνει ένα κενό όταν ξυπνάς το επόμενο πρωί και δεν έχεις κανένα δίπλα σου να σου πει καλημέρα και να πιει μαζί σου τι πρωινό καφεδάκι.

Στο τέλος της ημέρας οι περισσότεροι έχουν ανάγκη απο μια ζεστή αγκαλιά παρά απο ένα ανούσιο σεξ. Παν μέτρον άριστον έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και ήξεραν τι έλεγαν.
Ο συμβιβασμός  έρχεται σε αντίθεση με το ρίσκο και αντιστρόφως. Η ισορροπία είναι το παν. Αλλά έλα που δύσκολα  βρίσκεται.

Κάποια στιγμή αλλάζουν οι προτεραιότητες στις ζωές μας και συμβιβαζόμαστε. Οι προτεραιότητες αυτές συνήθως μεταφράζονται ως την ανάγκη μας για οικογένεια και εξέλιξη. Και αν αντισταθούμε στο ''συμβιβασμό'' αυτό πάντα κάτι θα μας λείπει.
Είναι ίσως τελικά στην ανθρώπινη φύση μας να θέλουμε πάντα αυτό που δεν έχουμε.

Όταν έχουμε σχέση και δεν υπάρχει σεξουαλική ζωή 'οπως την θέλουμε και ακούμε για τις εκρηκτικές δραστήριες ερωτικές ζωές των άλλων φίλων μας ζηλεύουμε.

Όταν από την άλλη ζούμε χωρίς αναστολές και ευχαριστιόμαστε τον έρωτα ελεύθερα χωρίς συμβιβασμούς και συναισθήματα, τότε ζηλεύουμε που στο τέλος της ημέρας δεν έχουμε τον δικό μας άνθρωπο να μοιραστούμε τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας και δεν υπάρχει εκεί κανένα χέρι να μας πάρει αγκαλιά για καληνύχτα.

Απαντήσεις λοιπόν σωστές δεν υπάρχουν, όλα είναι στην τύχη αλλά και στην κρίση του καθενός από εμάς.
Διαλέγουμε και παίρνουμε, και αν δεν μας αρέσει ανακατεύουμε και πάλι την τράπουλα της ζωής μας και πάλι από την αρχή.