Η τελευταία υπόκλιση της Σιλβί Γκιλέμ, προχθές βράδυ, διήρκεσε αρκετά λεπτά. Oρθιοι οι θεατές στο κατάμεστο Ηρώδειο την επευφημούσαν, της φώναζαν «μπράβο».
Κι εκείνη χανόταν για δευτερόλεπτα στα παρασκήνια κι ύστερα επέστρεφε στη σκηνή για να υποκλιθεί, να σηκώσει τα χέρια της ψηλά, να σταυρώσει τα χέρια της στο στήθος σε ένδειξη ευχαριστίας.
Η χορεύτρια-ζωντανός θρύλος, η οποία στα 50 της χρόνια αποφάσισε να κρεμάσει τις πουέντ της ύστερα από μια ασύγκριτη πορεία, εδώ και 35 χρόνια, στο κλασικό μπαλέτο αλλά και στον σύγχρονο χορό, αποχαιρετά το κοινό. Το αποχαιρετιστήριο δώρο της είναι μια σύνθεση, μια νέα δημιουργία, το «Life in Progress», το οποίο χειροκροτήσαμε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Μοναδική, μοναχική και απρόβλεπτη, όπως πάντα, η μοναδική Σιλβί έρχεται με την αποχαιρετιστήρια παράστασή της, να αποδείξει ότι δεν ενδίδει στους φόβους της, ότι δεν αγαπά τη μετριότητα, και γι' αυτό σταματά να χορεύει την κατάλληλη στιγμή.
Στο «Life in Progress» ζήτησε χορογραφίες από τους αγαπημένους της συνεργάτες: τον Ακραμ Καν, τον Ράσελ Μάλιφαντ και τον Ματς Εκ. Το σόλο του τελευταίου με τίτλο «Bye», πάνω στην τελευταία σονάτα για πιάνο του Μπετόβεν, γνωστή ως Νο 32 σε ντο ελάσσονα, έργο 111, σπαρακτικό και συγκινητικό δημιουργήθηκε ειδικά για εκείνη. Το είχαμε χαρεί στο ρωμαϊκό ωδείο το 2011, στο πλαίσιο της παραγωγής «6.000 miles away» (6.000 μίλια μακριά) του Φεστιβάλ Αθηνών, το απολαύσαμε, κυριολεκτικά μας καθήλωσε, και τώρα. Η Γκιλέμ με μια φτηνή κακοραμμένη φούστα, ένα ζέρσεϊ εμπριμέ πουκάμισο και σοσόνια -τα οποία γρήγορα αφαιρεί για να μείνει ξυπόλητη- ξεχύνεται σε όλη τη σκηνή. Παίζει με την εικόνα της, αλλά και με την εικόνα του κόσμου, μέσα από μια ορθογώνια βιντεοπροβολή. Πρώτα μας κοιτά το μάτι της, στη συνέχεια εμφανίζεται ολόκληρη στην οθόνη.
Η κινηματογραφική εκδοχή της ανοίγει «διάλογο» με τη σκηνική παρουσία της κι αρχίζει έναν χορό δίνοντας νόημα και στην ελάχιστη κίνηση, με τα χέρια της να διατρέχουν το πρόσωπό της ή με το κεφάλι κάτω και τα πόδια στον αέρα. Από την ίδια οθόνη θα παρελάσουν ένας φιλοπερίεργος σκύλος και διάφοροι περαστικοί που στο τέλος θα την «αγκαλιάσουν» σα μια μεγάλη οικογένεια, όταν θα επιστρέψει στην οθόνη, στο φινάλε του σόλο.
Ενα συρμάτινο δέντρο, στο πρώτο σόλο, με το οποίο άνοιξε η βραδιά, κυριαρχούσε στη σκηνή. Η Σιλβί Γκιλέμ, σχεδόν γονατιστή, το προσεγγίζει για να ανοίξει έναν «διάλογο» γύρω από τον χρόνο και την τέχνη, τη φύση με την τεχνολογία - ένα θέμα που απασχολεί την ίδια ιδιαίτερα, καθώς έχει αναπτύξει δράση για περιβαλλοντικά ζητήματα στο πλαίσιο διαφόρων οργανισμών. Ο τίτλος της χορογραφίας του Βρετανού Ακραμ Καν είναι «Techne» (τέχνη) και στη σκηνή, μαζί με την ίδια, βρίσκεται μια ομάδα μουσικών.
Η παράσταση περιλαμβάνει επίσης μια χορογραφία του Ράσελ Μάλιφαντ, με τίτλο «Here & After», ένα πα ντε ντε που η Γκιλέμ ερμηνεύει με την Ιταλίδα χορεύτρια Εμανουέλα Μοντανάρι και στηρίζεται σε αντιθέσεις. Αλλά και το «Duo» του Ουίλιαμ Φόρσαϊθ, ένα υπέροχο ανδρικό ντουέτο όπου οι δύο χορευτές ακολουθούν τη σπείρα του χρόνου, τον κάνουν ορατό, δοκιμάζουν τις διαστάσεις του στον χώρο. Μακρινή μουσική ακούγεται και χάνεται καθώς ακολουθούν ο ένας τον άλλο μέσα στη στροβιλιζόμενη σιωπή.
Η παραγωγή «Life in Progress» περιοδεύει ανά τον κόσμο. Η παγκόσμια πρεμιέρα έγινε στη Μόντενα στις 31 Μαρτίου, ενώ οι τελευταίες παραστάσεις θα δοθούν τον Δεκέμβριο στο Τόκιο. Αυτή θα είναι και η τελευταία φορά που η Σιλβί Γκιλέμ θα εμφανιστεί στη σκηνή.
