Στο Σικάγο του 1929, της ποτοαπαγόρευσης αλλά και του θεάματος και των ευκαιριών, παρακολουθούμε τις συγκρουόμενες πορείες της Roxie και της Velma, δυο κοριτσιών που τις συνδέει η αγάπη για τον χορό και το τραγούδι, πολύ περισσότερο όμως η ανάγκη για καταξίωση και η δημοσιότητα με κάθε τρόπο.
Φόνοι, βία και διαφθορά, εκρηκτικά χορευτικά και ευφάνταστα τραγούδια ξεσηκώνουν και συναρπάζουν τους θεατές σε όλο τον κόσμο μέσα από ένα μιούζικαλ που εδώ και 38 χρόνια εξακολουθεί να εντυπωσιάζει. Ο λόγος για το θρυλικό, πια, «Chicago» -τη «Ρολς Ρόις των μιούζικαλ», όπως το αποκαλούν στο West End του Λονδίνου- που ανεβαίνει από την Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου στο Παλλάς, στην δοκιμασμένη απόδοση και σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή.
Οι χορογραφίες φέρουν την υπογραφή του Φωκά Ευαγγελινού η ενορχήστρωση-μουσική διδασκαλία είναι του Αλέξη Πρίφτη, ενώ συμπράττει επί σκηνής ένα λαμπερό καστ ηθοποιών: η Σμαράγδα Καρύδη, η Τάνια Τρύπη, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ο Αντώνης Λουδάρος σε ρόλο κλειδοκράτορα της φυλακής και η Αννα Παναγιωτοπούλου, πρωταγωνίστρια με τεράστια εμπειρία στο μουσικό θέατρο που θα υποδυθεί τη δεσμοφύλακα Mama Morton. To μιούζικαλ παραμένει ένα ιδιαίτερα απαιτητικό είδος θεάτρου που συνδυάζει τραγούδια, πρόζα και χορό. Και, βέβαια, είναι ένας τρόπος να αφηγηθείς μια ιστορία και να εκφράσεις το συναισθηματικό περιεχόμενο της, δηλαδή το χιούμορ, το πάθος, τον έρωτα, το θυμό κινητοποιώντας μέσα από το κείμενο, τη μουσική, την κίνηση καθώς και τις τεχνικές πτυχές της ψυχαγωγίας, όπως τα οπτικά εφέ.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, το ζητούμενο είναι να δημιουργηθεί ένα ενιαίο σύνολο από το οποίο καμία από τις τέχνες που περιλαμβάνει να μην ξεχωρίζει από την άλλη. Και αυτό ακριβώς είναι το διακύβευμα σε κάθε τέτοια παράσταση: Αν και το μιούζικαλ καλύπτεται από άλλες θεατρικές μορφές όπως η όπερα, αυτή του η ιδιαιτερότητα να έχει ίση αντιμετώπιση και να δείχνει την ίδια σοβαρότητα σε όλες τις τέχνες που το συναποτελούν, του προσδίδει ξεχωριστό κύρος και ενδιαφέρον.
Αν και η μουσική υπήρξε πάντοτε ένα σημαντικό κομμάτι της δραματοποίησης από τους αρχαίους χρόνους και την ελληνική τραγωδία και κωμωδία, το μιούζικαλ -ως ολοκληρωμένη μορφή- εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, με αποκορύφωμα τα έργα των Gilbert και Sullivan στη Βρετανία και των Harrigan και Hart στην Αμερική. Και, σίγουρα, μερικά από τα πλέον φημισμένα μιούζικαλ του εικοστού αιώνα είναι τα «West Side Story», «The Fantasticks», «Les Miserables», «The Phantom of the Opera» και φυσικά το «Chicago»: Πρόκειται για μία αυθεντική τζαζ ιστορία που εκτυλίσσεται την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και συνδυάζει τον έρωτα, την κωμωδία, τη μοιχεία, το δράμα, σατιρίζοντας τον κρατικό φαρισαϊσμό, την απονομή της δικαιοσύνης, αλλά και τις κάθε μορφής δωροδοκίες.
Στο Σικάγο του 1929, της ποτοαπαγόρευσης αλλά και του θεάματος και των ευκαιριών, παρακολουθούμε τις συγκρουόμενες πορείες της Roxie και της Velma, δυο κοριτσιών που τις συνδέει η αγάπη για το χορό και το τραγούδι, πολύ περισσότερο όμως η ανάγκη για καταξίωση και η δημοσιότητα με κάθε τρόπο. Αυτό που θα τις ενώσει, είναι ένας φόνος που και οι δύο διαπράττουν και που θα τις φέρει αντιμέτωπες στη φυλακή. Κάπου εκεί και μέσω της επόπτριας των φυλακών Mama Morton θα προσλάβουν για δικηγόρο τον Billy Flynn ο οποίος έχει το μαγικό ποσοστό 100% επιτυχίας στα δικαστήρια. Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία του συγκεκριμένου μιούζικαλ είναι από μόνη της συναρπαστική: το «Chicago» ανέβηκε για πρώτη φορά το 1975 στο Broadway, όπου και συμπλήρωσε 936 παραστάσεις.
Η σκηνοθεσία και οι πρωτοποριακές χορογραφίες που θεωρούνται αξεπέραστες είχαν την υπογραφή του Bob Fosse, ενώ το κοινό το χειροκρότησε με ενθουσιασμό για δύο χρόνια και έτσι -λόγω αυτής της μεγάλης του επιτυχίας- ανέβηκε και πάλι το 1996 και το 1997 σε δύο σκηνές του Broadway, κατακτώντας τον τίτλο του τέταρτου μακροβιότερου μιούζικαλ.
Την ίδια εξαιρετική διαδρομή είχε και στο West End του Λονδίνου, αφού παιζόταν από το 1997 έως και την 1η Σεπτεμβρίου 2012, που δόθηκε η τελευταία παράσταση! Οσο για τα βραβεία που έχει λάβει περιλαμβάνουν 6 Tony, 2 Olivier, αλλά και το βραβείο Grammy για το καλύτερο Musical Album το 1998. Μάλιστα, το 2002 έγινε ταινία σε σκηνοθεσία και χορογραφίες Rob Marsall για να κερδίσει έξι βραβεία Oscar, ανάμεσα σε αυτά και το Oscar καλύτερου μιούζικαλ που μέχρι τότε ανήκε στο «Oliver»- από το μακρινό 1969.
Στην παραγωγή που θα παρουσιαστεί στο Παλλάς συμμετέχουν ακόμα 14 ηθοποιοί-χορευτές και δεκαμελής ορχήστρα. Και όλα αυτά υπόσχονται ένα εκπληκτικό υπερθέαμα, ένα φαντασμαγορικό μιούζικαλ, με μια δυνατή -σκοτεινή- υπόθεση γεμάτη ίντριγκες, δολοπλοκίες, έρωτα και ανταγωνισμό, καθώς και ξέφρενο χορό και φανταστικά τραγούδια που θα σκορπίσουν απλόχερα τον ενθουσιασμό...
