Δύο έργα σπανίως παιζόμενα αλλά αξιόλογα, που «ανοίγουν δρόμους και πόρτες για άμεσους και άπειρους συσχετισμούς με το σήμερα και με το βαθύτερο υπόβαθρο της κρίσης» παρουσιάζει το Εθνικό Θέατρο το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, αλλά και σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.
Πρόκειται για τον «Κύκλωπα» του Ευριπίδη, σε μετάφραση-σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου (Επίδαυρος, 2 και 3/8) και τις «Τραχίνιες» του Σοφοκλή, σε απόδοση και σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου (Επίδαυρος, 9 και 10/8).
«Το πρόσωπο-Κύκλωπας είναι ένα επεισόδιο στη ζωή του Οδυσσέα, δηλαδή του Κανενός, δηλαδή του Καθενός. Εμμέσως... Κοντολογίς, τα στοιχειά και τα φαντάσματα δεν τα συναντάς, απλώς τα κουβαλάς. Τα παθήματα (και τα πάθη) ανήκουν στον Οδυσσέα, δηλαδή στον Κανέναν, δηλαδή στον Καθέναν. Αυτός τα τραβάει όλα (δηλαδή, εμείς), πάντα στον δρόμο προς την Ιθάκη» σύμφωνα με τον Βασίλη Παπαβασιλείου. «Ο Κύκλωπας δεν είναι χαρακτήρας. Είναι συμβάν. Πάει παράλληλα με την ιστορία και περιμένω με αγωνία το δυστύχημα!» λέει ο Δημήτρης Πιατάς, ο Κύκλωπας της παράστασης. Οδυσσέας είναι ο Νίκος Καραθάνος και Σιληνός ο Νίκος Χατζόπουλος. Τη διασκευή συνυπογράφουν οι Βασίλης Παπαβασιλείου - Σωτήρης Χαβιάρας, τα σκηνικά - κοστούμια η Μαρί Νοέλ Σεμέ και τη μουσική ο Δημήτρης Καμαρωτός. Συμμετέχει 17μελής χορός.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο (μετά την Αλκηστη) και σκηνοθετεί έναν 26μελη θίασο σε μία από τις σπουδαιότερες τραγωδίες του Σοφοκλή, μια συγκλονιστική τραγωδία με θέμα το απόλυτο πάθος της Διηάνειρας για τον Ηρακλή και τις ακραίες συνέπειές του, που παρουσιάζεται για δεύτερη μόλις φορά στην πρώτη κρατική μας σκηνή ? η πρώτη ήταν το 1970 σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού. «Είναι ίσως το πιο σπάνια παιγμένο έργο του αρχαίου τραγικού ίσως γιατί, παρότι συναρπαστικό, αντιστέκεται στις υπεραπλουστευμένες ερμηνείες, καθώς το αμφίθυμο φως με το οποίο ο ποιητής φωτίζει τους ήρωες και την πλοκή του δεν τις υποβοηθά» λέει. «Κι όμως μέσα απ' αυτήν τη συγκλονιστική σφαιρικότητα της οπτικής του Σοφοκλή και τα εσωτερικά νήματα πάνω στα οποία υφαίνει την εσωτερική δομή του, το έργο δικαιώνεται ως ένα λεπταίσθητο και ταυτόχρονα βίαια ορμητικό αριστούργημα»
Τα σκηνικά-κοστούμια φιλοτέχνησε η Ελλη Παπαγεωργακοπούλου, η μουσική είναι του Κορνήλιου Σελαμσή και η κίνηση του Χρήστου Παπαδόπουλου. Παίζουν: Αργύρης Ξάφης, Αννα Μάσχα, Φιλαρέτη Κομνηνού, Θάνος Τοκάκης, Αννα Καλαϊτζίδου, Κώστας Μπερικόπουλος, Γιώργος Χρυσοστόμου, Ελένη Μπούκλη.
ΟΝΤΙΣΙΟΝ ΜΕ 970 ΚΟΡΙΤΣΙΑ
Ο χορός στις «Τραχίνιες» αποτελεί, μαζί με τον Υλλο, τον «συνεκτικό ιστό μεταξύ των ηρώων», τονίζει ο Θωμάς Μοσχόπουλος, γι' αυτό και η οντισιόν που έκανε, προκειμένου να τον δημιουργήσει, είχε υψηλές απαιτήσεις (είδε, μαζί με τους συνεργάτες του, 970 κορίτσια!). Οι «Τραχίνιες» συμβολίζουν τη «νέα γενιά των ανθρώπων που βρίσκεται συντετριμμένη κατά την πτώση των μύθων». «Ο ''Κύκλωπας'' είναι το μόνο ακέραιο σατιρικό δράμα που δεν ανεβαίνει ποτέ αυτόνομο αλλά σαν κερασάκι στην τούρτα της τραγωδίας», σημειώνει ο Βασίλης Παπαβασιλείου. «Επρεπε να επινοήσουμε ένα πλαίσιο παιγνίου και τραγωδίας που να καταστήσει αναγκαία την έλευση του ''Κύκλωπα'' στην Επίδαυρο», προσθέτει.
