Πιστεύω ότι κάποιος δεν χρειάζεται πολλές ημέρες για να γυρίσει μια μεγαλούπολη χώρας του εξωτερικού. Σίγουρα εάν έχει περισσότερες ημέρες στη διάθεσή του, θα δει περισσότερα αξιοθέατα και θα μάθει περισσότερα για τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής. Ακόμα όμως και εάν μπορεί να ταξιδέψει μόνο για τρεις ημέρες, να μη διστάσει να το κάνει!
Ίσως χρειαστεί να... τρέξει λίγο περισσότερο, ίσως κουραστεί λίγο, αλλά θα αξίζει τον κόπο. Σκέφτηκα, λοιπόν, να σάς γράψω με ποιον τρόπο εκμεταλλευτήκαμε εμείς ένα τριήμερο στο Παρίσι.
Φτάσαμε, λοιπόν, στο Παρίσι μια Δευτέρα μεσημέρι. Εάν το αεροδρόμιο στο οποίο θα προσγειωθείτε είναι το Ορλύ, τότε έχετε υπόψη σας ότι μπορείτε να μεταβείτε στο κέντρο της γαλλικής πρωτεύουσας μέσω του τρένου Orlyval, το οποίο συνδέεται με το μετρό. Εισιτήρια μπορείτε να βγάλετε και μέσα στο βαγόνι, οπότε μην αγχωθείτε διαβάζοντας τις πληροφορίες που βρίσκονται αναρτημένες ένα επίπεδο κάτω από την αποβάθρα. Όπως δηλαδή κάναμε εμείς...
Καλό θα είναι όμως να προμηθευτείτε έναν από τους δωρεάν χάρτες του μετρό, που διανέμονται στο σημείο αυτό, καθότι το μέγεθός του είναι - βεβαίως -κατά πολύ μεγαλύτερο από αυτό της Αθήνας. Και εάν δεν είστε σίγουροι για τη διαδρομή που θα πρέπει να ακολουθήσετε, τότε θα είναι καλύτερο να αγοράσετε τα εισητήριά σας από τα ταμείο που βρίσκονται σε κάθε σταθμό.
Αφού βρήκαμε το ξενοδοχείο μας και αφήσαμε τις βαλίτσες μας, πήγαμε μέσω του μετρό στο Λούβρο όπου επιβιβασθήκαμε σε λεωφορείο hop on hop off και για δύο ώρες ακολουθήσαμε οδικώς μια ξεκούραστη ξενάγηση σε όλο το Παρίσι.
Αργά το απόγευμα, πλέον, αποφασίσαμε να κάνουμε και βαρκάδα στο Σηκουνάνα με ένα από τα bateau mousse με ξενάγηση από μικροφώνου.
Τη στιγμή που το πλοιάριο επέστρεφε στην αποβάθρα, άναβαν τα λαμπιόνια στον Πύργο του Αϊφελ, ο οποίος βρισκόταν σε απόσταση λίγων μέτρων και... μάς περίμενε!
Κάτι η κούραση που αισθανόμασταν μετά το ταξίδι και την περιήγηση, κάτι η... υψοφοβία, κάτι η τεράστια ουρά που βρήκαμε μπροστά μας, και έτσι αποφασίσαμε να μην τολμήσουμε να ανεβούμε με το ανσανσέρ στο δεύτερο ή στο τρίτο επίπεδο.
Αρκεσθήκαμε λοιπόν στο πρώτο. Απολαύσαμε τη νυχτερινή - πλέον - θέα, βγάλαμε ημιαποτυχημένες φωτογραφίες και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας.
Ήταν πλέον μισή ώρα πριν τα μεσάνυχτα και αποφασίσαμε να πάρουμε ταξί. Η «μάχη» που δώσαμε να βρούμε ελεύθερο ταξί εν μέσω δεκάδων τουριστών που είχαν την ίδια ιδέα με εμάς, θύμιζε τις αντίστοιχες στην Ελλάδα. Και καθότι καλά προπονημένες στο άθλημα, τα καταφέραμε πολύ καλά! Παγκόσμιο ρεκόρ ευρέσεως ταξί από πεζοδρόμιο εν μέσω 50 τουριστών!
ο επόμενο πρωινό ήταν ελευθέρας επιλογής. Οι φίλες μου προτίμησαν να πάνε στην Gallery Lafayette και εγώ στο Mουσείο του Picasso που ήταν κοντά στο ξενοδοχείο μας. Ατυχήσαμε όμως όλες καθώς οι μεν πρώτες διαπίστωσταν ότι οι τιμές στο διάσημο πολυκατάστημα ήταν απλησίαστες και εγώ επειδή το μουσείο ήταν κλειστό, όπως κάθε Τρίτη άλλωστε!
Σας συνιστώ, λοιπόν, να συμβουλευτείτε το ωράριο των μουσείων του Παρισίου πριν τα επισκεφτείτε για να μην βρεθείτε σε αντίστοιχη δυσάρεστη έκπληξη.
Έτσι, περπατώντας μέσα από το Marais , κάνοντας βόλτα παράλληλα στον Σηκουάνα και περνώντας στη συνέχεια στην απέναντι όχθη βρέθηκα
στην Παναγία των Παρισίων. Πριν μπω μέσα εντόπισα και το «κλασικό» γκρουπ Ελλήνων - παντού βρίσκεις ένα οργανωμένο γκρουπ Ελλήνων τουριστών.
Αν και σπανίως κάνω διαφήμιση μέσω της «Πυξίδας», αυτή τη φορά θα μου επιτρέψετε να το κάνω. Κοντά στην Notre Dame βρήκα και ένα κατάστημα της αγαπημένης μου φίρμας καλλυντικών, που είναι γαλλική, βασίζεται σε φυτικά προϊόντα και ονομαζεται L Occitane. Προσωπικά θεωρώ ότι οι κρέμες προσωπού που παράγει - που βασίζεται στην ελιά - είναι μαγικές!
«Και οι... ρυτίδες, εξαφανισμένες κορίτσια!» για να παραφράσω τη γνωστή διαφήμιση. Αναφέρω ότι η εν λόγω φίρμα έχει πλέον αρκετά υποκαταστήματα ανά την Ελλάδα (και μέσα στα Notos Galleries) και κλείνω αυτή την παρένθεση της διαφήμισης...
Απο την Παναγία των Παρισίων περπάτησα μέχρι το Mουσείο Orsay , στο οποίο με περίμεναν οι φιλενάδες μου, ερχόμενες από την περιοχή της Όπερα. Η ουρά για την είσοδο και πάλι τεράστια, αλλά ευτυχώς οι κοπέλες είχαν φτάσει νωρίτερα και εγώ τις πρόλαβα λίγο πριν φτάσουν στην είσοδο, οπότε ήμουν τυχερή γιατί γλίτωσα την ορθοστασία.
Το μουσείο Orsay είναι διάσημο για τους πίνακες των ιμπρεσιονιστών που φιλοξενεί.
Λίγο αργότερα έχασα και πάλι τις φιλενάδες μου, γιατί βαρέθηκαν να με περιμένουν καθώς κοιτούσα ακόμα και τις κορνίζες! Αλήθεια, έτσι μου είπαν! Μα να μην αναλύσω την τεχνοτροπία των καλλιτεχνών; (Λέμε τώρα) Στο τέλος παραλίγο να με κλείσουν μέσα, αφού ίσα που πρόλαβα να δω τους πίνακες του Van Gogh.
Στον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο, μια κατσαρίδα μάς χαμογελούσε στην αποβάθρα του μετρό, ενώ απολαύσαμε και έναν καυγά στα McDonalds της Place de la Republigue μεταξύ μιας εξαγριωμένης νεαρής πελάτριας και του προσωπικού.
Το υπεύθυνη του καταστήματος ανακοίνωσε ότι δεν υπάρχει άλλο φαγητό και έδωσε εντολή στον σεκιούριτι (ναι είχε και τέτοιον) να κλείσει τις πόρτες. Η νεαρά μάλλον πεινούσε πολύ και απείλησε να εισβάλει στο χώρο της κουζίνας! Για να μη νομίζουμε ότι όλα τα παράλογα συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα!
Κάπως έτσι τελείωσε το πρώτο διήμερό μας στα Παρίσια!
Το πρωινό στο ξενοδοχείο δεν θα το έλεγες συγκλονιστικό. Πορτοκαλάδα πιθανώς συμπυκνωμένη, γαλλικός καφές ένα κρουασάν, ψωμί μπαγκέτα (ολόφρεσκο πρέπει να ομολογήσω) βούτυρο και μαρμελάδα. Επειδή όμως όπως έχουμε ξαναπεί το πρωινό στα ταξίδια είναι η κινητήριος δύναμη, δεν θα μπορούσαμε παρά να το τιμήσουμε.
Πρώτος προορισμός της ημέρας, το Louvre. Όσο πιο νωρίς πάτε, τόσο το καλύτερο. Δεν πρόκειται να ξεμπερδέψετε γρήγορα από εκεί μέσα ή μάλλον σε μία επίσκεψη δεν πρόκειται να δείτε δείτε όλα τα εκθέματα. Ακόμα και εάν «ξεπετάτε» κάποιες αίθουσες, η κούραση θα σάς καταβάλει.
Ακολουθήσαμε τη συμβουλή ενός φίλου και κατεβήκαμε στη στάση του μετρό Louvre Rivoli, η οποία - εάν ακολουθείσετε τη σήμανση προς το Carrousel du Louvre - οδηγεί στην υπόφεια εμπορική στοά και στην ανάποδη πυραμίδα, που έγινε περισσότερο διάσημη μετά τον Κώδικα Ντα Βίντσι. Εκεί υπάρχει είσοδος, με μικρότερο...μποτιλιάρισμα, η οποία οδηγεί μέσα στο μουσείο μέσω των υπολλειμάτων του μεσαιωνικού τείχους.
Εισιτήρια θα βγάλετε σε ένα κατάστημα μέσα στην στοά, κάτι ανάμεσα σε βιβλιοπωλείο και ψιλικατζίδικο. Έχει και ειδική επιγραφή. Μπορείτε όμως και να προνοήσετε, αγοράζοντας τα εισιτήριά σας online.
Η περισσότερο διαδεδομένη είσοδος είναι αυτή που βρίσκεται στην υπέργεια γυάλινη πυραμίδα. Περισσότερα για το Λούβρο θα αναφερθώ πιό κάτω οπότε βάζω τη... γρήγορη κίνηση και φτάνω αρκετές ώρες μετά,το απόγευμα.
Επόμενος σταθμός: Mονμάρτη! Μέσω του μετρό φυσικά. Θα πρέπει να σας πω ότι προκειμένου να μην μπαίνουμε συνεχώς στη διαδικασία να αγοράζουμε εισιτήρια, είχαμε πάρει από κοινού μια δεσμίδα και τη μοιραζόμασταν. Οικονομικός και γρήγορος τρόπος...
Από τη στάση Abesse (με τις αυθεντικές εισόδους του 1900) μάς περίμενε ανηφόρα. Για κάποιο λόγο, η περιοχή αυτή μου θύμισε λίγο κάτι από τα στενά που βρίσκονται κάτω από την Ακρόπολη, προς Θησείο και Κουκάκι. Το τουριστικό και εμπορικό κέντρο μου έφερε στο νου την Πλάκα και το Μοναστηράκι.
Φτάνοντας κάτω από την Sacre-Couer (την Αγία Καρδιά, την εκκλησία που θυμίζει... γαμήλια τούρτα), διαπιστώσαμε ότι ένα τρενάκι κάνει ξενάγηση στην Μονμάρτη και στο μπουλβάρ Κλισί στους πρόποδες του λόφου Πιγκάλ, η οποία θεωρείται κακόφημη εξαιτίας των sex-shop και των καμπαρέ. Βασικό αξιοθέατό της είναι φυσικά το διάσημο Moulin Rouge!
Ο «Κόκκινος Μύλος» είναι ό,τι απέμεινε από τους 30 ανεμόμυλους που άλεθαν τον πυρόλιθο, η εξαγωγή του οποίου γινόταν από τον λόφο. Όταν οι ανεμόμυλοι καταργήθηκαν - για να σωθεί ο λόγος - μετετράπη στο διάσημο καμπαρέ.
Το τρενάκι αγκομάχησε αρκετά μέχρι να ανέβει και να κατέβει τις ανηφόρες και κατηφόρες της Μονμάρτης - υποθέτω ότι δεν έφταιγε μόνο το δικό μας βάρος! - , ένα ψιλόβροχο άρχισε να πέφτει, ήταν όμως μια ιδανική στιγμή ξεκούρασης μετά την πολύωρη επίσκεψη στο Λούβρο. Φτάνοντας στο τέρμα της διαδρομής, ο οδηγός μάς ευχαρίστησε στα ελληνικά, ενώ το «κλασικό» ελληνικό γκρουπ περίμενε να επιβιβασθεί.
Ο καιρός πλέον είχε φτάσει στα όρια της μπόρας, οι καθιερωμένες φωτογραφίες με θέα σε όλο το Παρίσι δεν μπορούσαν παρά να βγουν σκοτεινιασμένες, ένας κεραυνός έπεσε κοντά στο Πύργο του Αϊφελ και η ώρα της εισόδου μας στην εκκλησία είχε φτάσει.
Είχαμε μάλιστα την τύχη να παρακολουθήσουμε ψαλμούς από έξι - εάν θυμάμαι καλά - καθολικές καλόγριες, ενώ θα ακολουθούσε και η λειτουργία. Ανάψαμε κεράκια ρεσό - ως είθισται στις καθολικές εκκλησίες - ακούσαμε τη βροχή να λυσσομανάει απ έξω, και όταν ο καιρός ηρέμησε, ήλθε η ώρα της αναχώρησης.
Κατηφορίζοντας για το μετρό περάσαμε από την πλατεία Place du Tertle που είναι γεμάτη πλανόδιους ζωγράφους, εστιατόρια και καφέ με τραπεζάκια έξω. Βρήκαμε και εμείς μια γωνιά για να αράξουμε τα ταλαιπωρημένα κορμιά μας και τα θρέψουμε με γαλλικό γλυκάκι.
Τα πόδια μας άντεχαν για ακόμα λίγο περπάτημα, οπότε αποφασίσαμε να τα κατευθύνουμε προς το ξενοδοχείο μας. Μετά από μια μακριά ημέρα περιήγησης, μάς περίμενε ένα σπριντ πακεταρίσματος καθώς τα ξημερώματα «πετούσαμε» για Αθήνα.
