Μια νέα αίτηση για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας προτείνει ότι οι εκπομπές αερίων από υποτροχιακούς πυραύλους μπορεί να είναι ο καθαρότερος τρόπος για να απαλλαγούμε από τα επικίνδυνα διαστημικά σκουπίδια.
Τα διαστημικά σκουπίδια – εγκαταλελειμμένοι πύραυλοι, χαλασμένοι ή άχρηστοι δορυφόροι και τα συντρίμμια που παράγονται από τις αμέτρητες συγκρούσεις τους – είναι η μάστιγα της διαστημικής εποχής. Ακόμα και μικροσκοπικά κομμάτια μπορούν να διαπεράσουν το μέταλλο των σκαφών που ταξιδεύουν με υπερυπερηχητική ταχύτητα, θέτοντας αστροναύτες και διαστημόπλοια σε κίνδυνο.
Μετά από 50 χρόνια πτήσεων στο διάστημα, έχουν συσσωρευτεί πολλά σκουπίδια που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη. Ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι μέχρι τα μέσα του αιώνα, η πλοήγηση των διαστημοπλοίων κοντά στη Γη θα είναι αδύνατη.
Τα περισσότερα διαστημικά σκουπίδια μπορούν να καούν με ασφάλεια κατά τη διάρκεια της επανεισόδου τους στην γήινη ατμόσφαιρα, αλλά αυτό σημαίνει ότι με κάποιο τρόπο θα πρέπει να εξωθηθούν από την τροχιά τους. Το δύσκολο είναι να βρεθεί ένας τρόπος να γίνει αυτό χωρίς την δημιουργία επιπλέον σκουπιδιών.
Το σχέδιο που περιλαμβάνεται στην αίτηση για πατέντα, προτείνει την αποστολή ενός πυραύλου ο οποίος θα μεταφέρει μια δεξαμενή ενός κρυογονικά αδρανούς αερίου όπως το ξένο ή το κρυπτό. Στην κορυφή της -προκαθορισμένης για την παρακολούθηση ενός σμήνους σκουπιδιών- πορείας, ο πύραυλος θα εξατμίζει το φορτίο του και θα ελευθερώνει έως και 100 τόνους αερίου, μέσω ενός ειδικού ακροφυσίου.
Αυτό το νέφος θα διαλύεται μέσα σε δευτερόλεπτα, αλλά η αρχική του πυκνότητα θα μπορούσε να δημιουργήσει αρκετή δύναμη έτσι ώστε να επιβραδύνει τα συντρίμμια. Ο Michael Dunn, εφευρέτης και συντάκτης της μελέτης, έχει υπολογίσει ότι για ένα αντικείμενο που κινείται με περίπου 7,8 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο, το νέφος αερίων θα μπορούσε να μειώσει την τροχιακή ταχύτητα κατά 0,2 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο. Η μείωση αυτή της ταχύτητας είναι αρκετή για να στείλει το αντικείμενο στην ατμόσφαιρα της γης, όπου και θα καταστραφεί ολοσχερώς.
Αυτός ο πύραυλος μπορεί να χρησιμοποιηθεί πιο αποτελεσματικά κάτω από το όριο των 100 χιλιομέτρων, το οποίο με σύμβαση ορίζει την άκρη του διαστήματος. Σε αυτό το ύψος, ο πύραυλος θα μπορούσε να ελευθερώσει το νέφος αερίων πολύ πιο ψηλά –μέχρι υψόμετρο 600 χιλιομέτρων- και στη συνέχεια να επιστρέψει στη Γη.
