Και ξαφνικά το ποτήρι έπαψε να είναι μισογεμάτο. Ούτε καταλάβαμε πότε ακριβώς συνέβη. Οι συνάδελφοι άρχισαν να χάνουν τις δουλειές τους, οι φίλοι να μεταναστεύουν στο εξωτερικό, κάποιοι δεν άντεξαν την πίεση και χώρισαν, άλλοι προτίμησαν να απατήσουν το σύντροφό τους, κάποιοι αναγκάστηκαν να σταματήσουν τα χόμπι τους, άλλοι να προδώσουν τα όνειρά τους.
Οι κολλητοί δεν άντεχαν πια να βγαίνουν δύο φορές την εβδομάδα, οι εκδρομές κόπηκαν, κάποιοι άρχισαν τα αντικαταθλιπτικά, άλλοι τσακώθηκαν μεταξύ τους, οι ζωές άλλαξαν, το ποτήρι άρχισε να αδειάζει σιγά σιγά.
Μέσα σε λίγους μήνες δύο τρεις γενιές ανθρώπων βρέθηκαν στην ίδια αβάσταχτα μετέωρη κατάσταση, να αναρωτιούνται για το αύριο, να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το παρόν χωρίς ελπίδα για το μέλλον. Τις συνέπειες της κρίσης τις βιώνουμε όλοι μας τα τελευταία σχεδόν τρία χρόνια, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, σε οικονομικό, ψυχολογικό, κοινωνικό, συναισθηματικό επίπεδο. Και φλερτάρουμε καθημερινά με τις απαισιόδοξες σκέψεις μετρώντας χιλιοστό χιλιοστό την αντοχή μας, όπως και τη στάθμη του νερού στο ποτήρι.
Δεν είναι παράλογο. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Η ίδια η επιστήμη, άλλωστε, δείχνει... κατανόηση πληροφορώντας μας ότι για λόγους επιβίωσης ο εγκέφαλός μας είναι προγραμματισμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στις δύσκολες καταστάσεις και τα αρνητικά συναισθήματα. Είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος, με το παραμικρό ερέθισμα, να υιοθετήσει το «αρνητικό mood» για να μας κρατήσει σε εγρήγορση. Κάτι που δεν συμβαίνει με το αίσθημα ευφορίας, την αισιοδοξία και την ελπίδα.
Ή μήπως όχι; «Αυτό που με πειράζει είναι ότι μου στερούν το όνειρο και την προοπτική» μου είπε κάποτε, σε εκείνους τους πρώτους καφέδες της κρίσης, μια φίλη. Και είχε απόλυτο δίκιο. Γιατί το μυστικό για να σταθείς στα πόδια σου κρύβεται στο πόσο εύκολα μπορείς να... πουλήσεις στον εαυτό σου το όνειρο και με ποιο τρόπο μπορείς να ανακαλύψεις την προοπτική εκεί που δεν θα σκεφτόσουν να ψάξεις ποτέ. Γίνεται άραγε;
Δεν το βάζουμε κάτω, αλλά βρίσκουμε αφορμές για να χαμογελάμε και ιδέες που θα μας αλλάξουν την καθημερινότητα. Δοκιμάζουμε και ρισκάρουμε, σχεδιάζουμε και ονειρευόμαστε. Γιατί η εναλλακτική της αισιοδοξίας μάς πάει πολύ.
