Επώνυμοι και μή φίλοι του Λου Ριντ κατέκλυσαν με τα μηνύματά τους τα social media αποχαιρετώντας τον βετεράνο «χρονικογράφο της άγριας και απελπισμένης πλευράς της ζωής» που έφυγε σε ηλικία 71 ετών. Ο Ριντ υπέφερε εδώ και χρόνια από ανεπάρκεια του ήπατος ενώ νωρίτερα φέτος είχε υποβληθεί σε εγχείρηση μεταμόσχευσης ήπατος.
Ο χρονογράφος του Ρηντ, Άντριου Γουάλεϊ, δήλωσε πως ο μουσικός πέθανε την Κυριακή το πρωί στο Σάουθάμπτον της Νέας Υόρκης, από ασθένεια σχετική με τη μεταμόσχευση. Ο μουσικός πράκτοράς του στην Αγγλία, Άντι Γουλσκροφτ, επιβεβαίωσε την είδηση στην βρετανική εφημερίδα Guardian, δηλώνοντας: «Ναι. Φοβάμαι πως είναι αλήθεια. Είμαι πολύ αναστατωμένος».
Ο Τζον Κέιλ, παλιός φίλος και ιδρυτικό μέλος των Velvet Underground, δήλωσε: «Ο κόσμος έχασε έναν έξοχο τραγουδοποιό και ποιητή… Έχασα τον συμμαθητή και φίλο μου».
Αφιερώματα από μουσικούς και συγγραφείς κατέκλυσαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο Ντέιβιντ Μπάουι, έγραψε στη σελίδα του στο Facebook: «Ήταν δάσκαλος». Ο Ίγκι Ποπ, αποκάλεσε την είδηση «καταστροφική». Ο Λόιντ Κόουλ έγραψε: «Χωρίς τον Λου δεν υπάρχει ο Μπάουι όπως τον ξέρουμε. Εγώ; Μάλλον θα γίνω καθηγητής μαθηματικών», ενώ ο Ράιαν Άνταμς δήλωσε απλά: «Λου Ρίντ».
Ο Νιλ Ρότζερς του συγκροτήματος των Chic, έγραψε στο tweeter: «Λου Ριντ, RIP κάναμε πέρυσι το σόου Jools Holland και σκίσαμε. Δεν ήξερα καν ότι ήταν άρρωστος».
Ο συγγραφέας Σάλμαν Ρούσντι, επέλεξε να τιμήσει τον τραγουδιστή με ένα μήνυμα φορτωμένο με αναφορές στα τραγούδια του:«Ο φίλος μου ο Λου Ριντ έφτασε στο τέλος του τραγουδιού του. Τόσο λυπηρό. Αλλά, Λου, ξέρεις κάτι, πάντα διάλεγες την άγρια πλευρά. Πάντα την τέλεια μέρα».
Και οι θαυμαστές του όμως κατέκλυσαν την σελίδα του Ριντ στο Facebook με αφιερώματα. «Ένας από τους σπουδαιότερους άνδρες που έχω γνωρίσει και ένας από τους πιο ευγενικούς και αγαπημένους- κι αυτό από κάποιον που δούλεψε μαζί του και τον γνώριζε από τη δεκαετία του '60» έγραψε κάποιος.
Ένας άλλος: «Μια θλιβερή μέρα, κι όχι μια τέλεια μέρα. RIP Λου. Δεν θα μάθεις ποτέ πόσο οι λέξεις και η μουσική σου με επηρέασαν σε ολόκληρη τη ζωή μου και στον τρόπο που σκέφτομαι».
Παρόλο που οι Velvet Undergound δεν κατάφεραν ποτέ κάποια μεγάλη εμπορική επιτυχία, το ιδιοσυγκρασιακό μίγμα από τις σκληρές κιθάρες και τις απαλές μελωδίες τραγουδισμένες από τον Ριντ ή τον Nico αποδείχθηκαν ανθεκτικές στο χρόνο.
Η επιρροή της μπάντας στη ροκ μουσική και την πανκ συνοψίζονται άριστα στην παρατήρηση του Μπράιαν Ένο, πως παρόλο που το πρώτο άλμπουμ των Velvet Underground πούλησε μόνο 30.000 αντίτυπα κατά τα πρώτα έτη της κυκλοφορίας του, «Κάθε ένας από εκείνους που αγόρασαν ένα από αυτά τα πρώτα 30.000 αντίτυπα, δημιούργησε μετά και μια δικιά του μπάντα!».
Μετά την επίτυχία του με το συγκρότημα των Velvet Undergound, και αφού κατάφερε να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του Andy Warhol Factory στη Νέα Υόρκη, ο Ριντ εισήλθε στην τροχιά του Ντέιβιντ Μπάουι και του Ίγκι Ποπ στις αρχές της δεκαετίας του '70 και ηχογράφησε μια σειρά από δημιουργικά και ενίοτε προκλητικά σόλο άλμπουμ συμπεριλαμβανομένων των Transformer, Berlin και Metal Machine Music.
Ο Ριντ υπήρξε μια χρόνια ένας δυνατός πότης και χρήστης ναρκωτικών, ενώ υποβλήθηκε σε εγχείρηση μεταμόσχευσης ήπατος φέτος σε κλινική στο Κλίβελαντ.
Τον Ιούνιο, η σύζυγός του, Λόρι Άντερσον, αποκάλυψε πόσο άρρωστος ήταν. «Είναι πολύ σοβαρά» δήλωσε στους Times. «Πέθαινε. Μην το πάρεις γι΄αστείο».
Παρά την ασθένειά του, ο Ριντ έδειχνε γρήγορα να ανακάμπτει. Μετά την εγχείρηση έγραψε στο site του: «Είμαι ένας θρίαμβος της σύγχρονης φαρμακευτικής, φυσικής και χημείας. Είμαι μεγαλύτερος και δυνατότερος από ποτέ. Δεν βλέπω την ώρα να βρεθώ στη σκηνή και να γράψω περισσότερα τραγούδια για να συνδεθώ με τις καρδιές, τα πνεύματά σας και το Σύμπαν, στο μέλλον».
Παραδέχθηκε όμως και ο ίδιος πως το γήρας είχε αρχίσει να του χτυπά την καμπάνα. Εμφανιζόμενος στο διεθνές φεστιβάλ των Καννών πριν από τέσσερις μήνες, ο Ριντ αναφέρθηκε στην συνεχώς αυξανόμενη αδυναμία του. «Πως περνά τόσο γρήγορα ο χρόνος; Δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει» δήλωσε. «Τις προάλλες ήμουν 19 ετών, μπορούσαν να πέσω κάτω και αμέσως να σηκωθώ. Τώρα, αν πέσω, θα χρειαστώ εννέα μήνες φυσικοθεραπεία για να σηκωθώ και πάλι».
Βιογραφικό:
Είχε γεννηθεί από οικογένεια Εβραίων στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης στις 2 Μαρτίου του 1942, και μεγάλωσε στο Φρίπορτ του Λονγκ Άιλαντ. Ο ίδιος έλεγε ότι το όνομά του είναι Λιούις Άλεν Φέρμπανκ αλλά το πραγματικό του όνομα είναι Λιούις Άλεν Ραμπίνοβιτς.
Όντας ακόμη νεαρός, έκανε πραγματικότητα το όνειρό του, μαθαίνοντας να παίζει κιθάρα, ενώ άρχισε να συμμετέχει σε σχολικές ροκ μπάντες. Σύντομα έκανε και την πρώτη του ηχογράφηση σε στιλ ριδμ εντ μπλουζ με το συγκρότημα The Shades.
Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο των Συρακουσών (Syracuse University) όπου ο ποιητής και καθηγητής του Ντέλμορ Σβαρτς τον ενθάρρυνε στην πορεία του και τον βοήθησε όσον αφορά τη χρήση της αγγλικής γλώσσας. Αργότερα ο Ριντ απότισε φόρο τιμής σε αυτόν τον μέντορά του με το τραγούδι "My House", με αναφορές στον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις. Εκεί, επίσης, αναπτύχθηκε το ενδιαφέρον του για την φρι τζαζ (free jazz) και την πειραματική μουσική (experimental). Έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ποίηση της γενιάς μπιτ και για την πρόζα του Μπάροουζ.
Μετά την αποφοίτησή του το 1964, έπιασε δουλειά ως συνθέτης στη δισκογραφική εταιρία Pickwick Records.
Την επόμενη χρονιά δημιούργησε μαζί με τον Ουαλό αβανγκάρντ βιολιστή συνάδελφό του, Τζον Κέιλ, το συγκρότημα The Primitives, το οποίο μετεξελίχθηκε τελικά στους The Velvet Underground. Ενώ η σύνθεση του συγκροτήματος δεν υπήρξε σταθερή (ο Κέιλ το εγκατέλειψε το 1968, ο Ριντ το 1970) και δεν ήταν εμπορικά βιώσιμο, αποτέλεσε ένα από τα underground συγκροτήματα με την μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία της ροκ. Αποτελούνταν από τον Λου Ριντ, τον Τζον Κέιλ, τον Στέρλινγκ Μόρισον και την Μορίν Τάκερ.
Εκείνη την περίοδο γράφτηκαν τα τραγούδια "Heroin" και "I'm Waiting for my Man", τραγούδια που μοιάζουν να σκιαγραφούν τα έργα του Μπάροουζ. Η συνάντησή τους με τον Άντι Γουόρχολ ήταν καθοριστική καθώς απογείωσε τη φήμη τους. Ο Πάπας της Ποπ υπήρξε ο μάνατζέρ τους, ο οποίος διοργάνωσε τις περιοδείες του γκρουπ σε όλη την Αμερική και τον Καναδά, αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές.
Ο Γουόρχολ επέμεινε στην προσθήκη ενός ακόμη μέλους, του πρώην μοντέλου Νίκο. Η αντίρρηση του Ριντ και των υπολοίπων καταγράφηκε στο ντεμπούτο άλμπουμ τους The Velvet Underground and Nico το 1967. Αναφέρεται επίσης ότι συχνά στις συναυλίες ο Ριντ και ο Κέιλ έπαιζαν σκόπιμα πάνω από τη φωνή της Νίκο, ή χαμήλωναν την ένταση του καναλιού της την ώρα που τραγουδούσε.
Το συγκρότημα The Velvet Underground και η Νίκο το 1966. Με τη φορά του ρολογιού από κάτω αριστερά: Νίκο, Λου Ριντ, Στέρλιγκ Μόρισον, Τζον Κέιλ, Μορίν Τάκερ Στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν, οι Velvet Underground κυκλοφόρησαν ισάριθμους δίσκους. Έως τότε, τα αγαπημένα θέματα του Ριντ ήταν η κακόφημη γειτονιά του, τα ναρκωτικά και ο θάνατος. Μέχρι την ηχογράφηση του δίσκου του White Light/White Heat, η Νίκο είχε απομακρυνθεί και ο Γουόρχολ είχε απολυθεί, ενώ στη θέση του μάνατζερ προσλήφθηκε ο Στιβ Σεσνίκ.
Το 1970 εμφανίστηκε το γνωστό τραγούδι "Sweet Jane" στο δίσκο Loaded των Velvet Underground, το οποίο γνώρισε διάφορες επανεκτελέσεις. Η εκτέλεσή του από τους Cowboy Junkies έγινε μέρος του σάουντρακ της ταινίας "Natural Born Killers" (Γεννημένοι Δολοφόνοι) του Όλιβερ Στόουν.
Σόλο Καριέρα
Το 1970 ο Ριντ αποχώρησε από το συγκρότημα και ακολούθησε σόλο καριέρα, ενώ ταυτόχρονα μετακόμισε στο Λονδίνο. Εκεί γνωρίστηκε με τον Ντέιβιντ Μπάουι, ο οποίος μαζί με τον Μικ Ρόνσον ανέλαβε την παραγωγή στο πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, με τίτλο Transformer το 1972. Αυτός ο γκλαμ ροκ (glam rock) δίσκος περιλαμβάνει το γνωστότερο ίσως τραγούδι του Ριντ, το "Walk on the Wild Side"[3], το οποίο περιγράφει τους κοινωνικά απροσάρμοστους (misfits), τους εκπορνευόμενους άντρες (male hustlers) και τους τραβεστί στο Factory του Αντι Γιούρχολ. Αυτός ο δίσκος περιλαμβάνει επίσης τα τραγούδια "Perfect Day", "Vicious" και "Satellite of Love".
Το τραγούδι "Perfect Day" εμφανίστηκε σε μια εκτέλεση με έγχορδα του Μικ Ρόνσον η οποία εγκωμιάστηκε από τον Ριντ στο επεισόδιο Transformer της σειράς του BBC "Classic Albums" (Κλασικά Άλμπουμ). Το τραγούδι αυτό περιλήφθηκε αργότερα στο σάουντρακ της ταινίας Trainspotting και ακούγεται στην σκηνή της ταινίας όπου ο πρωταγωνιστής Μαρκ Ρέντον έχει κάνει υπερβολική χρήση ηρωϊνης. Το τραγούδι αυτό έχει επίσης μεταγραφεί στα ελληνικά και έχει γίνει η μουσική του εκτέλεση από τον Διονύση Σαββόπουλο, στο δίσκο του Το Ξενοδοχείο το 1997.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Λου Ριντ διατήρησε το καταθλιπτικό στιλ του, γεγονός που απογοήτευσε μέρος του κοινού του. Το αποκορύφωμα τη αποτυχίας του θεωρίται το άλμπουμ Metal Machine Music. Στα μέσα της δεκαετίας του '80 αποφάσισε να κάνει μία στροφή, αρχίζοντας να γράφει πιο ρυθμικά και αισιόδοξα τραγούδια. Το άλμπουμ The Bells συγκρίθηκε από τους κριτικούς με τα κλασικά Astral Weeks του Βαν Μόρισον και Exile on Main Street των Rolling Stones, καθώς συνεργάστηκε σε αυτό και ο τζαζίστας Ντον Τσέρι. Το 1993 ξαναβρέθηκε για τελευταία φορά με τα υπόλοιπα μέλη των Velvet Underground για μία ευρωπαϊκή περιοδεία.
Το 1980 παντρεύτηκε τη Σίλβια Μοράλες με την οποία χώρισε μια δεκαετία αργότερα. Ο Ριντ έδειξε ενδιαφέρον για τα πολιτικά ζητήματα το 1986 όταν συμμετείχε στην περιοδεία της Διεθνούς Αμνηστίας A Conspiracy of Hope Tour. Στο άλμπουμ του New York το 1989, αποδοκίμασε το έγκλημα, τα υψηλά ενοίκια, τον πολιτευόμενο ιεροκήρυκα Τζέσε Τζάκσον, τον Γενικό Γραμματέα του Ο.Η.Ε. Κουρτ Βάλντχαϊμ ακόμη και τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β'. Επίσης, συνδεόταν φιλικά με τον Τσέχο αντιφρονούντα συγγραφέα και πολιτικό Βάτσλαβ Χάβελ.
Μετά το θάνατο του Γουόρχολ στη διάρκεια μιας εγχείρισης το 1987, ο Ριντ συνεργάστηκε με τον Τζον Κέιλ το 1990 στο μινιμαλιστικό άλμπουμ Songs for Drella (Τραγούδια για την Ντρέλα, "Drella" από τον συνδυασμό των λέξεων "Dracula" [Δράκουλας] και "Cinderella" [Σταχτοπούτα], ένα παρατσούκλι του Γουόρχολ).
Η δεκαετία του 1990 χαρακτηρίστηκε από τρία άλμπουμ —με θεωρoύμενο ως καλύτερο το Magic and Loss—, κάποιες ζωντανές εμφανίσεις, την ερωτική του φιλία με την Λόρι Άντερσον, την ενασχόλησή του με τη φωτογραφία και μια επίμονη μελέτη των έργων του Άλαν Πόε. Το 1996 το συγκρότημα Velvet Underground καταχωρήθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame.
Η δεκαετία του 2000 ξεκίνησε για τον Ριντ με το επιτυχημένο άλμπουμ Ecstasy και τρία χρόνια αργότερα επανήλθε στο προσκήνιο με το The Raven, στο οποίο συμμετείχαν θρύλοι όπως ο Ορνέτ Κόλμαν, οι Blind Boys of Alabama, οι ηθοποιοί Στιβ Μπουσέμι, Ντάνιελ Νταφόε, Λόρι Άντερσον και ο ταχύτατα ανερχόμενος Άντονι. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε μια ανθολογία από το σύνολο το έργου του με τον τίτλο Lou Reed: New York Man, ενώ το 2004 κυκλοφόρησε το διπλό live άλμπουμ με τίτλο Animal Serenade δίνοντας έτσι ένα ισχυρό «παρών!» στην ροκ εντ ρολ σκηνή.
