Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο.. είπε η Ρέα Βιτάλη-και το έκανε. Μέσα από μια αυτοβιογραφική εξομολόγηση που κατατίθεται από μια πένα με ψυχή κατάφερε να μας χαρίσει ένα από τα πιο ξεχωριστά βιβλία του φετινού καλοκαιριού.
Η Ρέα Βιτάλη υποσχέθηκε ότι «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο» κι ευτυχώς το έκανε εκδίδοντας πρόσφατα ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα με τον ίδιο τίτλο (από τις εκδόσεις Ποταμός). Μέσα από μια αυτοβιογραφική εξομολόγηση που κατατίθεται από μια πένα με ψυχή κατάφερε να μας χαρίσει ένα από τα πιο ξεχωριστά βιβλία του φετινού καλοκαιριού. Τη βρήκαμε και θελήσαμε να μάθουμε περισσότερα για το βιβλίο της που αναφέρεται στη σχέση της με τους γονείς της αλλά και σε μια άλλη Αθήνα την οποία πολλοί λησμονούν αλλά η Ρέα Βιτάλη τείνει να μας θυμίζει.
-Πόσο απελευθερωτική ή περιοριστική μπορεί να είναι η συγγραφή μιας αυτοβιογραφίας (ειδικά όταν υπεισέρχονται θέματα απώλειας);
Μπορεί να είναι ψυχοφθόρα και απελευθερωτική μαζί. Έχει μάχη. Χοντρή. Έχει και ευγνωμοσύνη για τον χώρο που σου αφήνουν οι γύρω σου. Θέλεις χώρο για ν΄απλώσεις αλήθειες. Που δεν είναι μόνο δικές σου....αυτό κι αν ήταν δύσκολο. Ήταν και μια ευκαιρία να γνωριστώ με την μάνα μου.....μη το θεωρείτε απλό. Ξέρετε πόσοι ζούνε μαζί χωρίς να γνωρίζονται; Θέλει και φρένο στον χρόνο. Να διηγείσαι σαν να μην ξέρεις τη συνέχεια ενώ την ξέρεις....Θέλει απόσταση από την πληγή και περιποιημένη πληγή. Μεγάλο ζόρι και κόπος η διαχείριση της πληγής...Τελικά θέλει και τι δεν θέλει....
-Τι βαθιές, εσωτερικές ανάγκες εξυπηρέτησε τελικά το βιβλίο; Ήταν ένας φόρος τιμής προς τους γονείς και δη τον πατέρα;
Ήταν ένα κάδρο που να χωράει πολλούς. Ένα κοινό φόντο μιας γενιάς. Σαν εκείνες τις φωτογραφίες που έβγαζαν οι φαντάροι. Κοινό φόντο. Το κεφάλι του καθενός διέφερε...το λες και πληγή του καθενός. Δεν ήταν φόρος. Ο φόρος έχει βάρος. Ήταν ταξιδάκι....πώς το λεει η Λίνα "σαν ταξιδάκι αναψυχής μ΄ενα κρυμμένο τραύμα ". Ήταν και κάτι ακόμα. Ένιωθα ότι συμμετέχω σε μια συνομωσία ψέματος και μανιέρας...Γενιά του Πολυτεχνείου που ήταν όλα μαύρα και σκοτεινά. Ήθελα να καταθέσω ότι εκείνα τα χρόνια "τσουγκρίζαμε με Σεφέρη" στα Κυριακάτικα τραπεζώματα.
-Τελικά η ουσία είναι να διαβάζει κανείς τα μάτια των ανθρώπων-και αυτών που αγαπά; Είναι η απαρχή οποιασδήποτε ανάγνωσης;
Ναι. Αν έμαθες να διαβάζεις μάτια τι να σε φοβίσει στη ζωή. Ευχαριστώ που σταθήκατε σ΄αυτό το σημέιο. Μερικούς αναγνώστες τους αγαπάω πιο πολύ.
-Στο φόντο του βιβλίου παρακολουθούμε τις εξωφρενικές αλλαγές που βίωσε ηΕλλάδα από το 60 και μετά-τις βαθιές της αντιθέσεις. Εσείς τι κρατάτε και τι αφήνετε από όλες αυτές τις εικόνες;
Κρατάω ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πιο πολλά απ΄άυτά που μας χωρίζουν. Κρατάω και μια φράση που μ΄έκανε και βούρκωσα και "έσκασα" και ξεπέταξα και ένα βαρύ "γαμώτο". Μια φράση του Οδυσσέα Ιωάννου όταν διάβασε το βιβλίο μου. "Ρε Ρέα εσύ έμενες στο ρετιρέ, εγώ στον πρώτο, άλλος στο υπόγειο αλλά στο πάρκο όλοι μαζί παίζαμε. Μετά κάτι έγινε". Και ξέρω τι έγινε....Λες Κάποτε να γράψω κι άλλο ένα βιβλίο?
-Eχω την αίσθηση οτι οι αναγνώστες θα βρουν πολλά κομμάτια με τα οποία θα ταυτιστούν. Τι σχόλια εισπράττετε μέχρι στιγμής; Σας αφηγούνται δικά τους αντίστοιχα περιστατικά;
Δεν ξέρω αν άλλος αξιώθηκε τόση "κοινή" ανάγνωση. Λαμβάνω μέιλ ενώ διαβάζουν συγχρόνως το βιβλίο.Κατά την ανάγνωση...."Είμαι στην 30 σελίδα", "Είμαι στην 68", "Μόλις τελείωσα την μαύρη σελίδα και κλαίω" αχ αυτή η μαύρη σελίδα! Για σας? Για μένα να δείτε.
Το βιβλίο τον Σεπτέμβριο τυπώνει την δεύτερή του έκδοση. Σε 1 μήνα. Ουφ! Κάτι κατάφερα....στα χρόνια της οικονομικής ξηρασίας.
