Καθετί μάς εκπροσωπεί. Μας ορίζει. Μας καθορίζει. Οι πολιτικοί. Η πολιτική. Το σπίτι μας. Το εξοχικό μας. Η γυναίκα μας. Ο τρόπος που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Που παντρευόμαστε. Που χωρίζουμε. Που φλερτάρουμε. Η ομιλία μας. Ο λόγος μας. Το IQ της ευφυΐας μας. Τα πάντα!

Κορυφαία στιγμή, ειδικά αυτή την εποχή, οι διακοπές μας. Ανεξάρτητα αν επισκεφθούμε ή δεν επισκεφθούμε κάποιο νησί. Κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Ακόμα κι αν δεν πάμε, σημασία έχει ποιον τόπο λιγουρευόμαστε. Πού επιθυμούμε να ταξιδέψουμε.

Γιατί λοιπόν η Μύκονος; Κάποτε, πριν πολλά μα πάρα πολλά χρόνια, επειδή διαθέτει μερικές από τις ωραιότερες, τις πιο λαχταριστές και τις πιο καταγάλανες παραλίες της επικράτειας. Τώρα επειδή συγκεντρώνει τους περισσότερους διάσημους, πλούσιους και επώνυμους!
Να είμαι κι εγώ εκεί. Να εισπνεύσω μια τζούρα από τον αέρα τους. Να κολυμπήσω μαζί τους. Να τους φωτογραφίσω. Να ζήσω, έστω για ένα weekend, μέσα από τις ζωές των άλλων. Να συνυπάρξω με τη σκιά τους!

Ετσι οι διακοπές μεταλλάσσονται. Ετσι η προσωπικότητα μεταλλάσσεται κι αυτή. Ετσι ο προορισμός μεταλλάσσεται κι αυτός. Κι έτσι οι οικονομίες, τα ελάχιστα φραγκοδίφραγκα του κουμπαρά, θυσιάζονται στην αγορά φαντασιώσεων, πλαστικών ονείρων εκατομμυρίων αλλοτριωμένων υπάρξεων!

Σκεφτείτε το απλά. Οι διακοπές είναι ταυτόσημες με χαλάρωση. Με μπάνια. Με καινούριες γνωριμίες. Με το ξεφόρτωμα υποχρεώσεων και εξαρτήσεων. Να πάω κάπου με τον ελάχιστο ρουχισμό. Να σουλατσάρω με το μαγιό. Να χαρώ με το τίποτα!

Παρ’ όλα αυτά και κόντρα σε όλα αυτά τα στοιχειώδη και φυσικά. Πορευόμαστε ανάποδα και στρεβλά. Σαν να περπατάμε με το κεφάλι και τα πόδια ψηλά. Γιατί; Μα επειδή δεν είμαστε συμφιλιωμένοι με τον εαυτό μας. Με τη δουλειά μας. Με τον άνθρωπό μας. Με τις σχέσεις μας. Με τη φάτσα μας. Με τα κιλά μας!

Αλλά και επειδή καταναλώνουμε, απνευστί, κάθε αγοραία εικόνα. Τηλεοπτική και διαφημιστική. Ο,τι μας σερβίρεται δηλαδή. Ετσι η Γυναίκα θέλει να μοιάσει με την Ελένη Μενεγάκη ή την Ελεονώρα Μελέτη. Το κορίτσι με τη Σκάρλετ Γιόχανσον. Η πενηνταεξηντάρα με τη Σούζαν Σαράντον. Ο άνδρας με τον Μπρατ Πιτ. Ο νέος με τον Ορφέα Παπαδόπουλο και τον Παναγιώτη Μπουγιούρη των «Κλαμένων ονείρων».

Ετσι ο προσωπικός, σκληρός δίσκος δεν λειτουργεί. Ετσι βρίσκομαστε σε διαρκή αντιπαράθεση με τον εαυτό μας. Με την κατάστασή μας. Με το περιβάλλον μας. Κι έτσι δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν!

Η διαδικασία των αλλεπάλληλων εκπτώσεων καταλήγει στην ολοκληρωτική αλλοτρίωση. Τι σημαίνει αυτό; Μα φυσικά ότι δεν είμαι άνθρωπος με τη δική μου προσωπικότητα. Τι είσαι και τι είμαι; Φυσικά «πράγμα». Ενας αριθμός. Το ζωντόβολο που θα ξοδέψει τις ελάχιστες οικονομίες του με όνειρο να διασταυρωθεί στα Ματογιάννια με κάποιο celebrity. Ο μακάκας που θα καταλύσει σε κάποιο αχούρι της Μυκόνου προκειμένου το μεσημέρι στον Πάνορμο να πέσει πάνω σε κάποια ξανθογλάστρα των καναλιών. Και που θα πληρώσει έναν σκασμό λεφτά για μερικά σφηνάκια!

Το αποτέλεσμα, εντελώς επαγωγικό. Ομως με τις διακοπές έτσι και με την καθημερινότητά μας. Με τις επιλογές μας. Με τις σχέσεις μας. Με την ψήφο μας. Η Μύκονος δεν είναι μόνο τοπωνύμιο. Είναι τρόπος ζωής. Γιατί, όπως έλεγε ένας σοφός, «κατά των ικανών οι δυνατοί, κατά των βλακών ούτε ο θεός»!