Tο ματς στο Καραϊσκάκηπήγαινε προς το τέλος του. Οι 30 χιλιάδες φίλαθλοι του Ολυμπιακού σιωπηλοί παρακολουθούσαν την ομάδα τους να πιέζει τον Παναθηναϊκό με τη βροχή να πέφτει ασταμάτητα. Ήταν δεδομένο, πως αν τελείωνε το ματς 1- 1, θα ολοκληρωνόταν απλά η δίκη των παικτών. Μια δίκη που είχε ξεκινήσει με κατήγορους τους εξής:
Τον προπονητή τους, που σίγουρα είχε παράπονα για την εικόνα που παρουσίαζαν, ακόμη κι όταν επηρέασε θετικά το ματς με τις κινήσεις του.
Τον κόσμο τους, που δυσανασχετούσε γιατί απλά ήθελε να κερδίσουν όπως και να ΄χει.
Τον αντίπαλό τους, που πολύ απλά ήθελε να τους κερδίσει και ήταν και ο μόνος που θα ΄χε δίκιο, αφού είναι ο… αντίπαλος.
Τους δημοσιογράφους, που περίμεναν στη γωνία και με όρεξη τεράστια κρατώντας τα «μαχαιροπίρουνα» της κριτικής, για να τους «αλλάξουν τα φώτα». Εδώ όλη τη χρονιά τους μειώνουν, φανταστείτε το ξεσάλωμα, αν δεν καθόταν ο άσος.
Όλοι αυτοί έβλεπαν το 1- 1 και ήταν έτοιμοι για την ακροαματική διαδικασία. Όμως οι παίκτες του Ολυμπιακού, είχαν φυλάξει στην απολογία τους, να αποστομώσουν τους πάντες. Δυο γκολ με συνοπτικές διαδικασίες και η νίκη «κερασάκι» για την τούρτα της φετινής τους παρουσίας.
Οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, δεν έπαιξαν φανταστικά, αλλά δεν το παράτησαν. Και έχαναν από νωρίς, καταφέρνοντας να ανατρέψουν το εις βάρος τους σκορ. Φυσικά και έχει πολλά να διορθώσει η ομάδα, εννοείται ότι όπως θα διαβάσετε και πιο κάτω, δεν πήγαν όλα υπέροχα για τους νικητές. Όμως τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια ολοκληρώνονται όταν σφυρίζει τελευταία φορά ο διαιτητής και μόνο τότε. Οι νταμπλούχοι της χώρας μας, κράτησαν το δικό τους ρεσιτάλ για το φινάλε.
Όσο για τους προπονητές; Ο Στραματσιόνι έστησε εξαιρετικά την ομάδα του. Όσο περνούσε η ώρα, έχανε το έδαφος από τα πόδια του. Τα έκανε μαντάρα με τις αλλαγές και ίσως γι’ αυτό να τσαντίστηκε. Από την άλλη, ο προπονητής του Ολυμπιακού, επηρέασε θετικά την έκβαση του αγώνα με τις επιλογές του. Εγώ θα ‘χα βάλει πιο νωρίς τον Πάρντο και τον Ερνάνι. Και τον Πουλίδο. Όμως αποφασίζει ο προπονητής και μόνο αυτός. Μια ομάδα υπήρχε στο δεύτερο ημίχρονο στο γήπεδο. Και αυτή κέρδισε! Από ‘κει και πέρα, τη στιγμή που ο Σεμπάστιαν Λέτο, έβγαζε τη κάθετη μπαλιά προς τον Μπέργκ και αυτός πλάσαρε ιδανικά, ανατρέπονταν τα πάντα. Όλα όσα είχαν προβλεφθεί από τους προπονητές, οι εικασίες των δημοσιογράφων και των φιλάθλων. Τα πάντα!
Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Από τη στιγμή, που μοιράστηκαν οι συνθέσεις, το μόνο που άκουγα ήταν «αν θα αντέξει ο Λέτο». Και εγώ είδα τον Αργεντινό να μπαίνει καλύτερα και από τους 22. Αυτή είναι η αλήθεια. Εύκολο στο ποδόσφαιρο να «μειώνεις», να ειρωνεύεσαι, να πιθανολογείς πως τα ξέρεις όλα. Καλύτερος από τον επαγγελματία δεν είσαι. Και επαγγελματίας είναι, αυτός που παίζει και τρώει τις κλωτσιές. Το γρήγορο 0- 1, ανάγκασε τον Ολυμπιακό να διαφοροποιήσει και την τακτική του. Γιατί ο ΣΊλβα με τους ποδοσφαιριστές του, είχαν σκοπό να πιέσουν και να «πνίξουν» τον αντίπαλο, αλλά δεν πρόλαβαν. Γιατί εκεί που μπήκαν στην διαδικασία να επιβάλλουν το παιχνίδι τους, «έφαγαν» το γκολ. Και μετά χάθηκε πολύς χρόνος, μέχρι να γίνει αντιληπτό, ότι πρέπει ξανά να βρεις υπομονή και καθαρή σκέψη. Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός λειτουργούσε έξυπνα, έχοντας καβατζώσει το γκολάκι.
Και οι παίκτες του πολύ εύκολα έπαιρναν τη μπάλα στην περιοχή του Ολυμπιακού. Κέρδιζαν κόρνερ, πίεζαν και το χειρότερο για τους πρωταθλητές; Οι «πράσινοι» σουλάτσαραν στον άξονα για πλάκα με τη μπάλα. Κατέβαζαν και έβγαζαν φάση. Αυτό άλλαξε όταν ο Τσόρι πήρε μέτρα προς τα πίσω. Πήγε κοντά σε Μιλιβόγεβιτς και καμπιάσο που δεν είχαν μπει καλά. Να σκεφτείτε, σε τρεις κόντρες του ΠΑΟ, πρόλαβε να γυρίσει γρηγορότερα ο Φουστέρ, παρά ο Σέρβος με τον Αργεντίνο. Ο Ολυμπιακός βρήκε τον εαυτό του έστω και σε μικρογραφία. Κύλησαν τη μπάλα οι νταμπλούχοι, έκαναν δουλίτσα και έφτασαν στην ισοφάριση με το «τούβλο» του Καμπιάσο. Δύναμη στο ματς αυτό, είδαμε μετά το 30’ και η μόνη πρεμούρα ήταν , αν θα βλέπαμε και λίγο καλύτερη μπάλα στο δεύτερο ημίχρονο. Βέβαια στα ντέρμπι «αιωνίων» κυριαρχούν άλλα πράγματα και όχι η ποδοσφαιρική μαγεία.
Η είσοδος του Πάρντο με τη συμπλήρωση μιας ώρας παιχνιδιού ήταν η μοναδική ελπίδα για να δούμε κάτι διαφορετικό. Ο Παναθηναϊκός ήταν βαλτωμένος σε ένα περίεργο στυλ. Μαγκωμένος μη πάθει καμιά ζημιά και γυρεύοντας πάλι κάτι ξαφνικό μπροστά. Ο Ολυμπιακός δε μεγαλουργούσε και η παρουσία Τσόρι και Φορτούνη μαζί στην ενδεκάδα έδινε φαντασία, αλλά όχι εκρηκτικότητα στα πλάγια. Βάλτε και τον Φουστέρ από την άλλη μεριά και το αποτέλεσμα είναι: Μια ομάδα που ζει να «σκοτώνει» από τις πτέρυγες είχε στα πλάγια χαφ, δυο εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές, που δεν είναι «καθαροί» σε αυτή τη θέση. Άρα, ο Πάρντο ήταν η ευκαιρία για κάτι… διαφορετικό. Για κάτι πιο …Ολυμπιακά συνηθισμένο με τον Φορτούνη πλέον σε ρόλο οργανωτή. Από φάσεις, τίποτα.
Ο Βιγιαφάνες ήταν ό,τι καλύτερο είχε ο Παναθηναϊκός πάνω στο χορτάρι. Ένα παιδί που ακολούθησε πιστά τον ρόλο του, πίεσε όπως έπρεπε, έδωσε πράγματα και θεωρώ ότι δεν άξιζε να βγει αυτός για να μπει ο Εσιέν. Αφήστε που ο κακομοίρης ο Λέτο νόμιζε ότι θα γινόταν αυτός αλλαγή και είχε ήδη βγάλει την κάσκα. Μετά από λίγο βέβαια έγινε η αλλαγή του Αργεντινού. Στο 80’ ο Σίλβα έκανε τη δική του κίνηση, ελάφρυνε τον χώρο του κέντρου και έβαλε τον Πουλίδο στήριγμα στον Ιντέγε. Και φυσικά Ερνάνι. Με δυο λόγια, μετά το 80’ η ομάδα του Πειραιά είχε και πάλι δυο κανονικούς πλάγιους, τον Πάρντο και τον Ερνάνι. Και αυτό ήταν αρκετό. Σας τα έγραψα στον πρόλογο.
Ένας κανονικός Ολυμπιακός. Όπως είναι το DNA του. Φουλ επιθετικός και με το γήπεδο να ‘χει κατηφορίσει. Ο ένας πάγκος κυνήγησε τη νίκη. Ο άλλος με τον Εσιέν και τον Μαμουτέ και έξω τον Βιγιαφάνες, δεν κατάλαβα τι ήθελε. Πραγματικά. Ξεχωριστή στιγμή το γκολ του Ιντέγε. Του ανθρώπου που «έφαγε» πολύ ξύλο, που δε λύγισε και στο τέλος τελείωσε το ματς με μουντιαλική γκολάρα!
