Η Εθνική ομάδα έστω και με μεγάλα προβλήματα στην άμυνα, στο τελευταίο ματς των προκριματικών του EURO πήρε με ανατροπή την πρώτη της νίκη στον όμιλο επικρατώντας με 4-3 σε ένα χορταστικό ματς κόντρα στην Ουγγαρία, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον παρά την τελευταία θέση στον όμιλό της.
Διαφοροποιημένο κατά πολύ ήταν το αρχικό σχήμα της Εθνικής μας σε σχέση με τον προηγούμενο αγώνα με τη Βόρεια Ιρλανδία, καθώς ο Κώστας Τσάνας ήθελε να φρεσκάρει την ομάδα του και να της δώσει άλλη πνοή και φρεσκάδα. Αυτό φαίνεται πως λειτούργησε καλά στο ξεκίνημα του ματς με τους Ούγγρους, καθώς η γαλανόλευκη μπήκε με... ορμή και μόλις στο 5' κατάφερε να πετύχει ό,τι δεν μπόρεσε στα τέσσερα προηγούμενα εντός έδρας παιχνίδια της. Ο Κίτσιου κινήθηκε από δεξιά, έκανε το γύρισμα και ο επερχόμενος Σταφυλίδης με δυνατό αριστερό πλασέ έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Κίραλι, ο οποίος δεν μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα.
Ο ρυθμός έπεσε στην συνέχεια, οι φιλοξενούμενοι προσπάθησαν να ισορροπήσουν και στο 22' ακούστηκε το πρώτο καμπανάκι κινδύνου για την εστία του Καρνέζη με το σουτ του Μπόντε από καλή θέση να περνάει λίγο άουτ. Δυο λεπτά μετά, ο Πέλκας έκανε υπέροχη ενέργεια, αλλά δεν ήταν ανάλογα καλό το τελείωμά του μέσα από την περιοχή, χάνοντας την ευκαιρία να κάνει το 2-0, για να έρθει η απάντηση των Μαγυάρων στο 26'. Ο Λόβρεντσιτς κινήθηκε στην πλάτη του Σταφυλίδη, τον νίκησε στον αέρα και με καρφωτή κεφαλιά έφερε το ματς στα ίσια. Όλα πλέον ξεκινούσαν από την αρχή.
Το μούδιασμα των διεθνών μας προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν οι παίκτες του Στορκ, φέρνοντας τούμπα το ματς. Ευτυχώς, αυτό δεν συνέβη στο πλασέ του Γιούχας ύστερα από κόρνερ του Ντζούντζακ (33'), ούτε στο σουτ του Λόβρεντσιτς λίγο πριν πάνε οι δυο ομάδες στα αποδυτήρια. Στο μεσοδιάστημα, ο Κώστας Τσάνας αναγκάστηκε να κάνει την πρώτη του αλλαγή (35), βάζοντας στο ματς τον Χολέμπας αντί του τραυματία Σταφυλίδη. Η Εθνική εμφάνισε καλύτερο πρόσωπο στο παραγωγικό κομμάτι, αλλά είχε εμφανείς αδυναμίες ανασταλτικά, κάτι που έπρεπε να βελτιώσει στο δεύτερο ημίχρονο.
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν χάρμα ιδέσθαι και το απόλαυσαν όλοι, διότι είχε γκολ, ανατροπές, φάσεις, σασπένς μέχρι το τέλος. Αν μη τι άλλο, αποζημιώθηκαν όσοι το παρακολούθησαν. Ο Νέμεθ με κοντινή προβολή στο 54' έπειτα από μεταβίβαση του Έλεκ έκανε το 2-1 για την Ουγγαρία, όμως ο Ταχτσίδης τρία λεπτά μετά εκμεταλλεύτηκε την ασίστ του Μάνταλου και ισοφάρισε για την Εθνική μας. Στο 62' μάλιστα, ο άσος της Βερόνα θα μπορούσε να κάνει και το 3-2, αν ήταν πιο ψύχραιμος στο σουτ που έκανε μετά το κλέψιμό του.
Αφού δεν προηγήθηκε η Εθνική, το έκαναν εκ νέου οι Ούγγροι και πάλι με τον Νέμεθ το 75' και το φάσμα της ήττας έκανε την εμφάνισή του πάνω από το φαληρικό γήπεδο. Οι διεθνείς μας όμως δεν ήταν διατεθειμένοι αυτή την φορά να ηττηθούν, όπως τις τέσσερις προηγούμενες. Πρώτα ο Μήτρογλου μετά την ασίστ του Ταχτσίδη έκανε με πλασέ το 3-3 και στο 86' ο Κονέ με καρφωτή κεφαλιά μετά την υπέροχη σέντρα του Χολέμπας διαμόρφωσε το τελικό σκορ για την Εθνική μας, που κατάφερε να κρατήσει το τρίποντο μέχρι το τελευταίο σφύριγμα του Μπέμπεκ.
Tο χειρότερο που μπορεί να ζήσει μια ομάδα είναι να μην ασχολείται κανένας μαζί της. Το χειρότερο που μπορεί να ζήσει η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου είναι να επιστρέψει ξανά αυτός ο (προ 2004) εφιάλτης.
Δεν τον έχουν ζήσει αυτοί που φοράνε τώρα τη φανέλα της ομάδας, το έχουν ζήσει ίσως κάποιοι από τους παράγοντες της ομοσπονδίας αλλά δεν ξέρω αν ασχολούνταν από τότε με το ποδόσφαιρο. Το κανονικό εννοώ, όχι αυτό με το σκορ των... Ενώσεων. Πόσες έχει καθένας για να κερδίσει τις εκλογές.
Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου βρίσκεται πολύ κοντά σε αυτό το σημείο. Μην αρχίσετε τα κλισεδάκια για το μέλλον μετά τη νίκη με την Ουγγαρία. Τα ζητήματα παραμένουν ακριβώς τα ίδια, όπως μετά το ματς της Πέμπτης που μας έβαλαν τρία γκολ οι Βορειοιρλανδοί και πρέπει να το είχε ποντάρει ένας άνθρωπος σε ολόκληρο το Μπέλφαστ. Το ότι οι Ούγγροι έχουν τα ίδια χάλια με εμάς και είναι επίσης στη φάση “και διηγώντας τα να κλαις” για τα δικά τους μεγαλεία, που είχαν προηγηθεί κατά πολύ (χρονικά) των δικών μας, δεν επιτρέπει ενθουσιασμούς και μεγάλες κουβέντες. Όποιος είδε το βράδυ της Κυριακής, φωτιές και πάθος στο Καραϊσκάκη μπορεί να είχε πιει κανένα ποτηράκι το μεσημέρι.
Όχι δεν γουστάρω τον δρόμο της απαξίωσης. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει παίκτης που μπαίνει στο γήπεδο να παίξει και δεν του καίγεται καρφάκι αν χάνει. Πόσω μάλλον, όταν αυτό γίνεται κατ εξακολούθηση και είναι ταπεινωτικό. Επίσης δεν μου καίγεται καρφάκι αν αυτοί οι παίκτες πάνε διακοπές στη Μύκονο ή τη Σαλαμίνα και βγαίνουν στα μπουζούκια. Υπάρχουν άνθρωποι να τους ελέγξουν αν όλα αυτά είναι παραβίαση κάποιοι κανονισμού. Κατά τα άλλα δεν θα είχαμε πρόβλημα αν κέρδιζαν. Πιστέψτε με και οι προηγούμενοι, που κέρδιζαν, δεν πήγαιναν διακοπές στον Άγιον Όρος και λαϊκή απογευματινή στο θέατρο.
Η διαφορά είναι ότι με εκείνους, ακριβώς επειδή κέρδιζαν ήθελες να βγεις φωτογραφία στα μπουζούκια και στη Μύκονο. Χώρια που οι ίδιοι δημοσιογράφοι που τους κράζουν τώρα, για τους λάθους λόγους, ήθελαν όχι μόνο να έχουν σχέση μαζί τους, αλλά να είναι στον στενό κύκλο των...κολάκων. Και στο μπουζούκι και στο γαμπριλίκι.
Μας απασχολεί η εθνική ομάδα για τους λάθους λόγους. Πολύ απλά γιατί πέσαμε από τα σύννεφα, όταν το “ειδικό” μοντέλο που μας έφερε από το 2004 και μετά και σε άλλα μεγάλα ραντεβού δεν μπορούμε να το υπηρετήσουμε πια. Σιγά το περίεργο! Γιατί να μην γίνει; Αυτό που συζητάμε όμως είναι αν την ψώνισαν οι παίκτες και όχι αν πραγματικά όλα αυτά που κερδίζαμε αντιστοιχούσαν σε μια πραγματική εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν μιλάω μόνο για την γνωστή κουβέντα “ΕΠΟ, διαπλοκή κ.λ.π” εκτός και αν πιστεύετε ότι το 2004 που πήραμε το EURO πετούσαν αγγελάκια πάνω από την ομοσπονδία. Για να δούμε όμως...Από ποια παραγωγική διαδικασία βγαίνουν οι παίκτες σε αυτή τη χώρα, που βρέθηκε (ως εθνική ομάδα) και στο πάνω ράφι της Ευρώπης; Πως φτάνουν μέχρι τις εθνικές ομάδες; Πως λειτουργούν τα -όποια- “κλιμάκια και το φίλτρο για να βρουν τα ταλέντα; Υπάρχει “εθνική σχολή” ποδοσφαίρου; Υπάρχει τεχνική επιτροπή στην...οικεία ομοσπονδία;
Στο τέλος και ο ίδιος ο Φερνάντος Σάντος έφυγε και ξενερωμένος με τα όσα αντιμετώπισε στον οργανισμό της εθνικής ομάδας. Όχι δεν τον ξέρω προσωπικά, ούτε είμαι προσωπολάτρης και -για να λέμε την αλήθεια- και εμένα κατά διαστήματα μου την έδινε η μπάλα που έπαιζε η ομάδα με αυτόν. Αλλά τη δουλειά του την έκανε μια χαρούλα και ήθελε να την κάνει και συνολικά καλύτερα. Ακριβώς γι αυτό μιλάμε. Γιατί κάποια στιγμή ο κύκλος της πολύ καλής εθνικής ομάδας θα έκλεινε. Μέσα σε αυτό τον κύκλο έπρεπε να κατακτήσουμε την επόμενη ημέρα για να παραμείνουμε σε καλό επίπεδο. Αντε στο δεύτερο “ράφι”. Την εμπειρία αυτή να την κάνουμε τεχνογνωσία και ανάπτυξη, όχι μόνο χορηγίες για να καλύπτουμε το μπάτζετ και την αποζημίωση για επιλογές τύπου Ρανιέρι. Όταν είσαι σε προνομιακή θέση για να θέτεις όρους στους συνεργάτες σου πρέπει να βρίσκεις αυτούς που σου ταιριάζουν
Έχουμε ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Πάντα είχαμε. Αν υπήρχε “ταλαντουχόμετρο” μπορεί κάποιος να έλεγε ότι οι τωρινοί έχουν καλύτερη βαθμολογία σε αυτό και από την γενιά του 2004. Και λοιπόν; Από μόνο του δεν λέει τίποτα. Ούτε το ότι έχουν συμβόλαια και σε ομάδες στην Ευρώπη τους κάνει πιο συνεπείς στην εθνική. Ποιους, ποιον θα σεβαστούν; Ποιος θα τους αναγκάσει να σέβονται την ομάδα και να την γουστάρουν πραγματικά; Ποιος θα δείξει την πόρτα σε όποιον δεν τα υπηρετεί αυτά; Σε μια πραγματικά προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα αυτά θα ήταν τακτοποιημένα και δεν θα έψαχνες όχι μόνο προπονητή αλλά και παιδονόμο. Τώρα αυτό που σου μένει να κάνεις είναι να βρεις αυτόν που θα τους εμπνεύσει και θα καθοδηγήσει αυτούς που ο ίδιος θα επιλέξει για να κάνουν τη δουλειά. Πέρα από “υποχρεώσεις” σε παίκτες και συλλόγους και σε κολλήματα άλλων και όχι του προπονητή. Αλλά πως να τον βρεις αν εσύ που επιλέγεις δεν έχεις την υποδομή να το κάνεις; Δεν είναι μομφή, είναι η πραγματικότητα. Αν το θεωρείς μομφή (ως ΕΠΟ) τότε βάζεις τον εγωισμό σου πάνω από την εθνική ομάδα.
Το συμπέρασμα; Σε μια χώρα που η επόμενη μέρα της εθνικής για πολύ κόσμο είχε να κάνει με τα...σημάδια που έδειχναν ότι θα ξαναπάρουμε το Euro ή θα παίξουμε τελικό με τη Βραζιλία στο Μουντιάλ και πολύ κράτησε ο “γάμος”. Κάποια στιγμή θα έχουμε πάλι αξιοπρεπή ομάδα. Μάλλον κατά τύχη και επειδή μια συγκεκριμένη φουρνιά παικτών θα βρει τις άκρες μεταξύ της και θα κάνει που θα το γουστάρει. Και πάλι για πάρτη της. Έτσι γίνονται όλα στην Ελλάδα και όχι επειδή κάποιος το οργάνωσε, το σχεδίασε και το έκανε πράξη.
Η αλήθεια είναι ότι ακριβώς γι αυτό πανηγυρίζουμε σαν τρελοί όλα τα μεγάλα μας “παράλογα” επιτεύγματα. Γιατί στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως εμείς, που είμαστε χύμα σε όλα, το καταφέραμε αυτό!
