Ένα ντάμπλ δίκαιο, ένα ντάμπλ με τη σφραγίδα όλων, μια ομάδα που από την αρχή ως το τέλος έδειχνε αποφασισμένη να μην αμφισβητηθεί, να μην λυγίσει και να επιστρέψει από την αυτοεξορία της, καβάλα σε άσπρο άλογο.
Πόσο αναμενόμενο ήταν να κατακτήσει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα (μετά και το κύπελλο) του μπάσκετ; Εντελώς αναμενόμενο. Πόσο αναμενόμενο ήταν να "σκουπίσει" τον "αιώνιο" αντίπαλό του; Το πιθανότερο. Πόσο αναμενόμενο ήταν να του κάνει επτά σερί νίκες με συνολικό μεταξύ τους σκορ 7 -1; Ε όχι και πολύ.
Οι Πειραιώτες όμως το έκαναν και αυτό. Λες και γύρισαν στα μεγάλα σαλόνια, για να τα κάνουν όλα λίμπα. Να τιμωρήσουν όσους θεωρούν οι ίδιοι ότι τους αδίκησαν. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στην ομάδα του Παναθηναϊκού. Αλλά σε όλο το φάσμα του ελληνικού μπάσκετ.
Αλήθεια, πείτε μου ειλικρινά, πόσο τυχαίο μπορεί να είναι ή τι παιχνίδι παίζει η ρουφιάνα η μοίρα, ότι τις ίδιες ώρες, τις ίδιες ημέρες, που ο Ολυμπιακός κυριαρχεί στο άθλημα, οι ίντριγκες, οι καυγάδες, ο "κακός χαμός" στα γραφεία όσων το κυβερνάνε δίνουν και παίρνουν; Κάποτε ο Ολυμπιακός ήταν η... καλαμιά στον κάμπο. Το 13-1 γραφόταν και λεγόταν με περηφάνια και τάση μόνιμου χλευασμού για την ομάδα του Πειραιά. Αυτό το 13-1 τελικά, ένωσε όσο ποτέ άλλοτε όλους τους Ολυμπιακούς!
Απ' το "φεύγουμε" στο... κερασάκι
Ποιος να το περίμενε ότι το "φεύγουμε" των Αγγελόπουλων θα είχε καθολική (πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων) στήριξη στην κόκκινη οικογένεια; Οι Ολυμπιακοί όχι απλά άντεξαν να βλέπουν μόνο Ευρωλίγκα (και μάλιστα μια κακή ομάδα), αλλά έκαναν τρομερή (για το DNA του σωματείου) υπομονή, μέχρι να επιστρέψουν και να πάρουν αυτά που ήθελαν. Ο Ολυμπιακός επέστρεψε και κάνει "μπαμ" ότι παίρνει εκδίκηση από τους πάντες.
Την ώρα που ο Γιώργος Πρίντεζης έβαζε το κερασάκι στην πελώρια καριέρα του, σηκώνοντας το τρόπαιο του πρωταθλητή, ένας ολόκληρος οργανισμός απολάμβανε κάθε δευτερόλεπτο, κάθε στιγμή, στραπατσάροντας τις μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος. Μια ομάδα που από την αρχή ως το τέλος της χρονιάς πορεύτηκε με έναν τρόπο για την ίδια μοναδικό και ξεχωριστό.
Ήττα και καταιγίδα
Αρκετά μακριά από την κλασική Ολυμπιακή πίεση. Με τρομερή συμπαράσταση από τον κόσμο ειδικά στα κρύα βράδια της Ευρωλίγκας. Με ψυχραιμία όταν ο Παναθηναϊκός έφευγε με διπλό από το Ειρήνης και Φιλίας, κάνοντας πολλούς να πιστέψουν ότι οι "ερυθρόλευκοι" θα βασανιστούν με το που επέστρεψαν στην μεγάλη κατηγορία.
Πού να ήξεραν όλοι αυτοί, ότι εκείνο το ματς ήταν η αρχή της... καταιγίδας που ακολούθησε. Και δεν σταμάτησε ποτέ. Final four Euroleague και αφού πρώτα κατακτήθηκε ο τίτλος του κυπέλλου στα Δυο Αοράκια. Εκεί που ο Τάιλερ Ντόρσεϊ έστειλε το μήνυμα της μεταγραφής του, πριν το ξαναθυμήσει στον δεύτερο τελικό των πλέι- οφ.
Είχε προηγηθεί ένα άλλο... μήνυμα, αυτό του Σλούκα κόντρα στην ΑΕΚ. Πριν κάνει πάρτι ο Κώστας στους τελικούς. Έτσι έφτασαν στην προ ολίγων ωρών απονομή μετά από "σκούπισμα" σε όλες τις σειρά των πλέι- οφ. Και αν δεν διαβάσατε λέξη για τον τρίτο τελικό σε αυτό το άρθρο, είναι γιατί όλα κύλησαν φυσιολογικά.
Ο Παναθηναϊκός πάλεψε όσο μπορούσε και ο Ολυμπιακός ήταν ο ρυθμιστής στο σκορ. Πάταγε γκάζι; Έφευγε. Έκανε χαζομάρες, η διαφορά έπεφτε. Καταλαβαίνω ότι για κάποιον που δεν έχει δει το παιχνίδι, φαίνεται υπερβολικό. Ίσως και μειωτικό για το "τριφύλλι". Δεν θα το έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Πιστέψτε με αυτή είναι η πραγματικότητα. Η διαφορά των δυο ομάδων είναι τέτοια, που ο Ολυμπιακός όρισε την μοίρα όλων των αγώνων.
Αληθινά καλή ομάδα!
Ο Μπαρτζώκας έφτιαξε μια ομάδα πολύ καλή. Μια ομάδα που φυσικά είχε και ζητήματα. Καμία ομάδα δεν είναι άπαιχτη. Αλλά ο συγκεκριμένος Ολυμπιακός πορεύτηκε με υγεία και με εξαιρετικό κλίμα. Πορεύτηκε με αποφάσεις που στηρίζονταν στην έννοια ομάδα. Φυσικά και χρειαζόταν κάτι πιο δυνατό για να δίνει ανάσες στον ασταμάτητο Βεζένκοβ.
Όμως ο Μπαρτζώκας δεν πέταξε στην άκρη τον Πρίντεζη (αντιθέτως ο Γιώργος έδωσε πράγματα) και προτίμησε τον απόλυτα συμβατό με το σύνολο Ζαν - Σαρλ. Όπως προτίμησε και τον Έισι, που δεν έδωσε πολλά στους αγώνες, αλλά έδωσε ανεκτίμητα πράγματα στις προπονήσεις και στα αποδυτήρια. Όπως προτίμησε και τον Χασάν Μάρτιν που δεν ήταν σταθερός, αλλά ήταν συνεπής και υποστηρικτικός. Σκεφτείτε πόσο καλύτερη μπορεί να γίνει αυτή η ομάδα λοιπόν. Με δυο - τρεις κινήσεις. Μερεμέτια...
Ψυχή, τρέλα, δίψα
Ο προπονητής πάντρεψε -κι ας χρειάστηκε λίγο χρόνο- την ψυχή του Γουόκαπ με την τρέλα του Ντόρσεϊ. Την μπασκετάρα του Σλούκα με την δίψα του Λαρεντζάκη. Την κολόνα- Παπανικολάου με τον εκρηκτικό μακ Κίσικ. Τον πιστό και ασταμάτητο Βεζένκοβ με τον μπαμπούλα Φαλ. Όλοι κατάφεραν να δώσουν κάτι και έτσι ο Ολυμπιακός έφτασε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος αυτής της ομάδας; Το ξέρετε όλοι πλέον... Ο εαυτός της. Όταν είσαι στην κορυφή πρέπει και να μένεις σε αυτή. Να γίνεσαι καλύτερος, να σε θαυμάζει ο λαός σου, να σε υπολογίζουν, να σε φοβούνται και να σε σέβονται οι αντίπαλοι. Η ενίσχυση είναι δεδομένη, η "επόμενη ημέρα" θα φέρει έναν Ολυμπιακό με βάσεις γερές και με στόχο να παίξει ακόμη καλύτερα.
Μπορεί; Φυσικά και μπορεί. Εξάλλου για την μισή του ομάδα, κάποια πράγματα ήταν πρωτόγνωρα κι όμως τα αντιμετώπισαν περίφημα. Πλέον γνωρίζουν τα κατατόπια. Και είναι στο χέρι τους. Τα πάντα...
Ο Γιώργος Πρίντεζης σήκωσε με υπερηφάνεια το τρόπαιο του πρωταθλητή Ελλάδας και στη συνέχεια πανηγύρισε με την ψυχή του μαζί με τους οπαδούς στο παρκέ, κρατώντας καπνογόνο και τραγουδώντας για την αγαπημένη του ομάδα.
Ο μπασκετικός Ολυμπιακός και ο Γιώργος Πρίντεζης είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεσμένες και απόλυτα συνυφασμένες και αυτό του αντιλήφθηκε και ο πλέον αδαής στο πλαίσιο του Game 3 των τελικών με τον Παναθηναϊκό, με τον κάπτεν των Πειραιωτών να γνωρίζει την απόλυτη αποθέωση από συμπαίκτες, προπονητικό επιτελείο, προέδρους και κόσμο της ομάδας.
Η στιγμή που σήκωσε το τρόπαιο του πρωταθλητή ήταν φυσικά το highlight της βραδιάς, με τη συγκίνησή του να ξεχειλίζει, ωστόσο μία ακόμα μαγική στιγμή για τον ίδιο ήρθε αμέσως μετά, όταν πήρε ένα καπνογόνο και το κράτησε, περιστοιχισμένος από εκστασιασμένους οπαδούς, τραγουδώντας μάλιστα μαζί τους για την αγαπημένη του ομάδα.
