Ολυμπιακός προερχόταν από σερί προβληματικών εμφανίσεων και η Ρεάλ κατέφτασε στο Φάληρο με τον αέρα της άτρωτης, αλλά όσοι ξέρουν να πιάνουν τους υπέρηχους είχαν ακούσει τον γάτο να νιαουρίζει στα κεραμίδια.
Απέναντι σε ελλιπή αντίπαλο που είχε την πολυτέλεια της ήττας και -το κυριότερο- παίζει μπάσκετ ταιριαστό στο μοντέλο Μπλατ, ο γηπεδούχος Ολυμπιακός είχε τη χρυσή ευκαιρία για νίκη καταξίωσης και ολικής επαναφοράς.
Η απόδοση του α’ ημιχρόνου ήταν πολύ κοντά σε αυτό που οραματίζεται ο προπονητής του. Το δεύτερο μισό του αγώνα, πάλι, έφερε περισσότερο την αύρα της προηγούμενης ημέρας παρά αυτή την επόμενης. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό.
Ο Ολυμπιακός μπορεί να έθελξε τους περιστασιακούς παρατηρητές με το 52άρι του πρώτου ημιχρόνου, αλλά το πραγματικό θεμέλιο της νίκης ήταν η αμυντική επίδοση του δεύτερου εικοσαλέπτου.
Η Ρεάλ έχασε επειδή έμεινε χωρίς καλάθι μεταξύ 30’-37’ και χωρίς βολή σε ολόκληρη την γ’ περίοδο. Ο Ολυμπιακός νίκησε χάρη στα ποσοστά όχι τα δικά του, αλλά του αντιπάλου.
Στα πρώτα 8 παιχνίδια τους, οι πρωταθλητές Ευρώπης είχαν μέσο όρο 91 πόντους, ποσοστά ονείρου: 57% στα δίποντα, 41% στα τρίποντα και 82% στις βολές.
Μπορεί να έπιασαν και απόψε το συνηθισμένο όριο των 21 ασίστ, αλλά τα τούβλα έπεσαν σύννεφο απέναντι στην προσηλωμένη άμυνα του Ολυμπιακού: 16/37 δίποντα (43%), 13/32 τρίποντα (40%, αλλά με 1/5 στο τελευταίο δεκάλεπτο), 12/18 βολές (66%), -8 πόντοι παραγωγή.
Και δεν υπήρχε Γιουλ για να τη σώσει με τα γνωστά του κολοκοτρωνέικα στο φινάλε. Ούτε ...Ντόντσιτς.
Ο Ντέιβιντ Μπλατ ξεκίνησε με αυτοκτονικό σχήμα τεσσάρων ψηλών, αλλά αναγνώρισε το λάθος του μόλις είδε τη Ρεάλ να χορεύει ανέμελα στο παρκέ και το διόρθωσε πριν συμπληρωθεί τρίλεπτο. Δεν γίνεται να νικηθεί ένας τόσο γρήγορος και σβέλτος αντίπαλος με βαριά κορμιά.
Στο δεύτερο μισό του παιχνιδιού, ο προπονητής του Ολυμπιακού τοποθέτησε την ομάδα του σε εντελώς διαφορετικές ράγες. Ο Παπανικολάου και ο Τίμα έπαιξαν ελάχιστα, αφού προκρίθηκαν πεντάδες με τρεις χειριστές.
Αυτή τη φορά χρειάστηκε να παίξει (με επιτυχία) το ρολάκι του και ο Μάντζαρης, αλλά το θεμέλιο της επιτυχίας ήταν η τρίδυμη πυρηνική κεφαλή των Σπανούλη, Ουίλιαμς-Γκος, Στρέλνιεκς.
O αρχηγός έκανε το καλύτερο ημίχρονο της χρονιάς (αν όχι της τετραετίας) και όλοι γύρω του έμοιαζαν δυό πήχες ψηλότεροι. Στην ανάπαυλα, τόσο αυτός όσο και ο Αμερικανός παρτενέρ του είχαν από 16 πόντους, σουτάροντας μαζί 6/6 τρίποντα!
Όταν ο Σπανούλης κουράστηκε και άρχισε να χάνει άμυνες, παρέλαβε τη σκυτάλη ο Λεττονός, με 15 πόντους στην τελική ευθεία. Όπως και στο Μόναχο, υπήρξε φάντασμα στο πρώτο ημίχρονο και δήμιος στο δεύτερο.
Ο Ουίλιαμς-Γκος μπορεί να μην είναι ηγέτης, αλλά ξέρει να τιμωρεί τις αντίπαλες άμυνες από πόστο ελεύθερου σκοπευτή όταν ο προβολέας πέφτει κάπου αλλού.
Οι τρεις κοντοί μαζί πέτυχαν 58 πόντους, με 9/18 δίποντα, 9/14 τρίποντα και 13/16 βολές, ένα πραγματικό αριστούργημα.
Το μόνο που απέμενε για να κυριαρχήσει ο Ολυμπιακός απέναντι στη μάλλον νερόβραστη και απρόσωπη Ρεάλ ήταν να κρατήσουν το φρούριο οι ψηλοί.
Ο Γιώργος Πρίντεζης ζορίστηκε και δεν είχε αναπνοή ούτε για να αναστενάξει, αλλά οι Μιλουτίνοβ, ΛεΝτέι έστησαν οδόφραγμα στα μετόπισθεν και έβαλαν και 20 ποντάκια.
Η απόλυτη ισοπαλία στον τελικό απολογισμό των ριμπάουντ (30 αμυντικά, 10 επιθετικά) και των μπλοκ (4-4) αποτελεί τίτλο τιμής για την κάπως ισχνή μπροστινή γραμμή των «ερυθρολεύκων».
Σύμφωνοι, απουσίαζαν από τους αεροδιαδρόμους οι Αγιόν-Κούζμιτς, αλλά η βαθμολογία δεν αναφέρει τους απόντες ούτε έχει αστερίσκους.
Μετά τη βασανιστική λειψανδρία προηγούμενων ετών, είναι η σειρά του Ολυμπιακού να αισθανθεί τυχερός στη ζυγαριά της κακοτυχίας.
Ο Ολυμπιακός της νέας εποχής θα ήθελε να αντιμετωπίζει ομάδες τύπου Ρεάλ κάθε εβδομάδα. Τον βολεύουν πολύ οι αντίπαλοι που παίζουν γρήγορα και αλέγκρα, χωρίς να πολυνοιάζονται για την αμυντική τακτική και για τα βραχυκυκλώματα.
Ας τελειώνει τους αγώνες με τη γλώσσα έξω, δεν πειράζει. Είναι καμωμένος για το μπάσκετ των 75-80 κατοχών, ακόμα και όταν παίρνει ελάχιστα πράγματα από παίκτες κομβικής σημασίας (Παπανικολάου, Πρίντεζης).
Το σημαντικότερο στατιστικό στοιχείο αυτής της τόσο σημαντικής για το μέλλον του βραδιάς ήταν τα 22 λεπτά της συμμετοχής του Βασίλη Σπανούλη. Έπαιξε καλύτερα απ' όλους, αλλά δεν χρειάστηκε να αφήσει τα «γέρικα» κόκαλά του στο παρκέ.
Μπόρεσε έτσι να καταναλώσει τα φάουλ με τα οποία μπάλωσε τις αμυντικές αδυναμίες του, αλλά και να διορθώσει ένα κρίσιμο λάθος του Ουίλιαμς-Γκος με πλονζόν αυτοθυσίας στο 86-81.
Αυτά συνέβησαν στο τέλος ενός τριημέρου ικανού να εξοντώσει σωματικά οποιονδήποτε 36άχρονο. Ενός τριημέρου, θριαμβευτικού για τον καινούριο Ολυμπιακό.
Οι «κόκκινοι» στρογγυλοκάθισαν στο 5-4, αρχειοθετώντας μία δυσοίωνη σειρά αγώνων η οποία σκόρπιζε απαισιοδοξία ακόμα και στους φύσει αισιόδοξους.
Γύρισαν από διπλό ταξίδι στη Μόσχα με ένα επιεικές για τους Ρώσους 1-1, έκαναν παρέλαση στη Βιτόρια και στο Μόναχο, ξεμπέρδεψαν με το ΟΑΚΑ, φιλοξένησαν τις δύο φιναλίστ του Βελιγραδίου (αλλά και τις επικίνδυνες Αρμάνι, Μακάμπι) στο Φάληρο.
Αν είχε βρει πλεχτό το τελευταίο σουτ του Ουίλιαμς-Γκος απέναντι στη Φενέρ, ο Ολυμπιακός θα ήταν ουσιαστικά η «ομάδα του φθινοπώρου» στην Euroleague, έστω με τις παθογένειές του, έστω με το σπαγγέτι ουέστερν του αγώνα με την Αρμάνι, έστω με τα στραβοπατήματα στις αναμετρήσεις με τον Παναθηναϊκό (εντός και εκτός τειχών).
Από την ερχόμενη εβδομάδα, το πρόγραμμά του στρώνει. Στο επόμενο βήμα, καλείται να αποδείξει ότι έχει τη στόφα για να προστατεύει τα κεκτημένα και να αξιοποιεί το ειδικό βάρος της φανέλας του.
