Από τα Χ-Files στο «Λεωφορείο»

Δυναμική και τολμηρή παράσταση, που μας θυμίζει ότι ο Ουίλιαμς μιλάει για ατελείς ανθρώπους, είναι το «Λεωφορείον ο Πόθος» με πρωταγωνίστρια την αγαπημένη μας από τη σειρά X-Files Τζίλιαν Αντερσον.

Η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του «Young Vic» του Λονδίνου είναι το «Λεωφορείον ο Πόθος», έτσι όπως δεν το έχουμε ξαναδεί, υπό την μπαγκέτα του εικονοκλάστη σκηνοθέτη Μπένεντικτ Αντριους.

Ο τελευταίος προτείνει ένα ολοκαίνουργιο ταξίδι σε αυτό το τραυματικό, σύγχρονο κλασικό έργο, ταξίδι βίαιο, βαθιά ανησυχητικό, ακραία συγκινητικό, σκηνοθετημένο με σεβασμό στο πρωτότυπο, αλλά και με ιδιαίτερη τόλμη.

Το «Λεωφορείον ο Πόθος» είναι η δεύτερη της φετινής σειράς αναμεταδόσεων από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας που το Μέγαρο Μουσικής προσφέρει στο αθηναϊκό κοινό (για πέμπτη συνεχή χρονιά, σε συνεργασία με τη βρετανική πρεσβεία και το Βρετανικό Συμβούλιο). Η καυτή παράσταση-γεγονός του λονδρέζικου καλοκαιριού μεταδίδεται απευθείας από το «Young Vic», στις 16 του μήνα, με ελληνικούς υπότιτλους (διάρκεια 3,5 ώρες).

«Ερμηνεία καριέρας»
Στον ρόλο της μαραμένης καλλονής του αμερικανικού Νότου Μπλανς Ντιμπουά, η Τζίλιαν Αντερσον, στην «ερμηνεία της καριέρας της» σύμφωνα με την κριτική, η οποία ύμνησε στο σύνολό της την παράσταση.

Στο τόσο διαφορετικό, σύγχρονο σκηνικό, οι πικρίες και οι απογοητεύσεις σιγοβράζουν στην υγρή ζέστη της Νέας Ορλεάνης, μέχρι που εκρήγνυνται με οργή, τρόμο, ενοχή και διανοητική κατάρρευση. Στάνλεϊ Κοβάλσκι, ο Μπεν Φόστερ, ένας κοντοκουρεμένος, γεμάτος τατουάζ στρατιώτης, που μόλις απολύθηκε από τον στρατό, που αντιδρά στις ραδιουργίες της κουνιάδας του, με πολεμικά ανακλαστικά.

«Οι ερμηνείες της Αντερσον και του Φόστερ μάς αποκαλύπτουν με σφοδρότητα δύο ανθρώπους που παλεύουν μεταξύ τους αλλά και με τους δαίμονές τους», σημειώνει η κριτική. Στον ρόλο της Στέλλας ?αδελφής της Μπλανς και γυναίκας του Στάνλεϊ? η Βρετανίδα Βανέσα Κίρμπι.

Από την πρώτη του παράσταση, το 1947, το «Λεωφορείον ο Πόθος» εξελισσόταν πάντα σε σκηνικό που παρέπεμπε στην περίοδο που γράφτηκε. Ο Μπένεντικτ Αντριους δεν ακολούθησε τον κανόνα και εμπιστεύτηκε στην Ελβετίδα σκηνογράφο Μάγκντα Βίλι, συνεργάτιδα επί πολλά χρόνια του Τόμας Οστερμάγερ, την κεντρική του ιδέα, που αλλάζει δραματικά την προσέγγιση του έργου. Το έργο εξελίσσεται στη σημερινή Νέα Ορλεάνη και όλη η πλοκή συμβαίνει σε ένα άψογο, σύγχρονο διαμέρισμα με μεταλλικό πλαίσιο, ένα μίνιμαλ κλουβί, το οποίο περιστρέφεται διαρκώς σε όλη τη διάρκεια του έργου, έτσι που αυτό που παρακολουθούμε αποκτάει συνεχώς καινούργιες προοπτικές.

Βλέπουμε τα πάντα, την κουζίνα, το μπάνιο, το καθιστικό, την αποθήκη και τους πρωταγωνιστές ταυτόχρονα, τον καθένα σ' έναν χώρο και σε διαφορετικές δραστηριότητες.

Για την ιστορία αναφέρουμε ότι η λεωφορειακή γραμμή Πόθος (Desire) λειτούργησε από το 1920 ως το 1948 στη Νέα Ορλεάνη, στις χρυσές μέρες της χρήσης των λεωφορείων ως μέσων μετακίνησης. Η διαδρομή του λεωφορείου ήταν συγκεκριμένη, περνούσε και από την οδό Πόθου (Desire Street), ενώ η διαδρομή της Μπλανς στο έργο είναι αλληγορική, στα αδιέξοδα του πόθου και του πάθους.

Σαίξπηρ, Τσέχοφ και Νέα Ορλεάνη
Ο Μπένεντικτ Αντριους γεννήθηκε στην Αυστραλία, δούλεψε για πολλά χρόνια στο Βερολίνο, είναι το πρόσωπο του θεάτρου τα τελευταία χρόνια στο Λονδίνο και έχει επιλέξει να ζει στην Ισλανδία. Του αρέσει να δίνει νέα ώθηση στους κλασικούς και υποστηρίζει ότι η πρόθεσή του είναι να αφυπνίσει την άγρια συναισθηματική δύναμη έργων-σταθμών που έχουν εξελιχθεί σε άψυχα, νοσταλγικά, μουσειακά κείμενα.

Κέιτ Μπλάνσετ
Μετά τον δεκάωρο «Πόλεμο των Ρόδων», ένα κολάζ από τα ιστορικά έργα του Σαίξπηρ με τη Sydney Theatre Company και την Κέιτ Μπλάνσετ στον ρόλο του Ριχάρδου Β' κι ύστερα από την τεράστια επιτυχία των «Τριών αδελφών» του Τσέχοφ στο Λονδίνο, καταπιάστηκε με το «Λεωφορείον ο Πόθος», «ένα έργο που αγαπώ περισσότερο από κάθε άλλο. Ολα τα ''Λεωφορεία'' που είχα δει ήταν γεμάτα από λεπτομέρειες της εποχής, νεκρά, γλυκανάλατα, φορτωμένα με μια φετιχιστική, ρομαντική ατμόσφαιρα της Νέας Ορλεάνης του '40. Στοιχεία που κάνουν το έργο συμβατικό και το προδίδουν. Το έργο όμως ήθελε να προκαλέσει», λέει. Γι' αυτό και ο Αντριους αναζήτησε μια νέα πρόκληση στο έργο.