Οταν σε ένα ματς όπως ήταν το χθεσινοβραδινό κόντρα στην Ντιναμό Ζάγκρεμπ, όλα σου πάνε στραβά κι ανάποδα (κακό πρώτο ημίχρονο, λανθασμένες τεχνικές επιλογές στην αρχική 11άδα, δέχεσαι από το πουθενά ένα... φθηνό γκολ

ευθύνης Σιόβα ή Μποτία, χάνει και ο ηγέτης σου πέναλτι για να ισοφαρίσει στο ξεκίνημα της επανάληψης), αλλά εσύ βρίσκεις το χαλύβδινο ψυχικό σθένος για να φτάσεις στο τέλος σε μια τεράστια ανατροπή, πραγματικά τότε δικαιούσαι να ονειρεύεσαι -όπως δηλαδή κάνουν πλέον στο λιμάνι- πως το φετινό ταξίδι στα... αστέρια θα είναι μαγικό και μεγαλύτερης διάρκειας από κάθε προηγούμενο!

Θεωρώ τον Ολυμπιακό του Μάρκο Σίλβα όντως ξεχωριστό και μοναδικό. Οχι φυσικά για τα ρεκόρ που τρέχει (9 στα 9 στο πρωτάθλημα, 3 σερί νίκες στο Τσάμπιονς Λιγκ και μοναδική ήττα από τη... διαστημική Μπάγερν), αλλά επειδή είμαι σχεδόν βέβαιος πως αν... αύριο ο Πορτογάλος για κάποιο λόγο έφευγε από την Ελλάδα (υπόθεση κάνω, μην παρεξηγηθώ) κανένας άλλος δεν θα μπορούσε -με το συγκεκριμένο ρόστερ και τους εν λόγω πρωταγωνιστές - να είχε τις αντίστοιχες επιτυχίες και ειδικά με τον δικό του... τρόπο! Για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμη, ο τύπος φτιάχνει τη δική του αυτοκρατορία στον Ολυμπιακό!

Ολοι από χθες βράδυ μιλάνε για τον man of the match Πάρντο, που αποτέλεσε τη χρυσή αλλαγή του Σίλβα, βάζοντάς τον στη θέση του Ερνάνι. Πιστέψτε με, την επόμενη φορά μπορεί να συμβεί το αντίθετο και στη θέση του «μπουλντόζα» από την Κολομβία να βρεθεί-γίνει ήρωας ο «κορδελάκιας» Πορτογάλος εξτρέμ. Ούτε είναι τυχαίο πως για δεύτερο σερί ματς, μετά τη Βέροια, η νίκη των «ερυθρόλευκων» έρχεται στο β' ημίχρονο κι από παίκτες του πάγκου. Πολύ απλά γιατί ΚΑΙ αυτό είναι έργο του στρατηγού-κόουτς...

Ο Ολυμπιακός του Σίλβα είναι μια ομάδα που καταπίνει αμέτρητα χιλιόμετρα στο γήπεδο και κυκλοφορεί καλά την μπάλα. Η οποία αντιμετώπισε στα ίσα σε ρυθμό την Αρσεναλ του Βενγκέρ στο «Εμιρεϊτς»! Στο α' ημίχρονο, λοιπόν, για να την ελέγξεις πρέπει να κλείσεις όλους τους χώρους προς την περιοχή σου, ξοδεύοντας πάρα πολλές δυνάμεις.

Με τον Σίλβα μάλιστα να έχει την πολυτέλεια ενός απόλυτα ισορροπημένου πάγκου (όχι μόνο ποιοτικά ή τακτικά αλλά και από πλευρας νοοτροπίας), η κούραση των αντιπάλων μετατρέπεται πολλές φορές στο μεγάλο όπλο του Ολυμπιακού. Οι Κροάτες στο φινάλε -πριν ακομη μείνουν με δέκα- είχαν... κλατάρει. Κάπως έτσι την είχε πάθει στο αντίστοιχο διάστημα και η ΑΕΚ του Δέλλα στο ίδιο γήπεδο...

Στο διά ταύτα: ο Μάρκο Σίλβα έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, στην οποία οι παίκτες του λειτουργούν σαν πιστοί στρατιώτες υπηρετώντας τον στόχο, το πλάνο, το πρόγραμμα, έτοιμοι μάλιστα να θυσιαστούν για τον Ολυμπιακό και τον προπονητή τους. Βασικά ζουν και απολαμβάνουν το όνειρό τους και είναι μια ανάσα να το πραγματοποιήσουν.

Ο Ιντέγε, ο Σεμπά, ο Πάρντο, ο Ερνάνι, όλοι προσωπικές επιλογές του Σίλβα, δεν έχουν την υψηλή ποιοτική στόφα του Φορτούνη, του Κασάμι, του Ομάρ, του Μαζουάκου ή ακόμη και του Ντουρμάζ (δεν χρειάζεται να αναφερθώ στον Τσόρι). Τα δίνουν όλα όμως και είναι πρόθυμοι να... πέσουν στη φωτιά γι' αυτόν...

ΥΓ.: Ο Ερνάνι βγήκε ζοχαδιασμένος, αλλά στο νικητήριο γκολ του Πάρντο έτρεξε από τους πρώτους να το πανηγυρίσει σαν μικρό παιδί μαζί του, παρότι ουσιαστικά «ανταγωνιστής» του για τις ίδιες θέσεις στην ενδεκάδα. Μια περίπτωση που λέει πάρα πολλά για το οικογενειακό κλίμα στα αποδυτήρια του φετινού Ολυμπιακού.